Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak to często bywa, kluczem do zrozumienia tej książki jest osoba autora. Generał Wołkogonow, szef Wojskowego Instytutu Historii ZSRS, a wcześniej zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego Armii Radzieckiej i Marynarki Wojenne, to w komunistycznej hierarchii nie byle kto. Mimo to na stare lata napisał parę książek, które obrazują jego starania dotarcia do PRAWDY. Nie są to starania w pełni udane, czego wyrazem jest ta książka. Wołkogonow, który z racji funkcji miał dostęp do WSZYSTKICH zachowanych dokumentów, nie miał, widać, odwagi - lawiruje, pomija, "spuszcza zasłonę milczenia" ile tylko może. Szczery jest tylko - takie jest moje zdanie - gdy opisuje początki i rozkwit dyktatury Stalina. Tu czuje się pewnie, wszak wróg jest jasno określony. Dopiero od tego momentu opowieści warto skupić się na czytaniu. Wcześniej - Lenin świętym, Partia - opoką, socjalizm - naukową koniecznością (aż dziw, że w wolnej Polsce wydawca nie opatrzył ewidentnych bzdur notką redakcyjną). Kto wie? Może gdyby Wołkogonow był trochę młodszy, z czasem "dojrzałby" do szczerości i tworzył jak naukowiec a nie propagandysta. Książka napisana jest żywym językiem, co - przyznam - troszkę mnie zaskoczyło, gdyż pamiętam orkę po betonie czyli czytanie "dzieł" historyków (?) czasu komunizmu.