Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krótka, przekrojowa książka o historii Europy, jednak w całkiem ciekawy sposób obrazująca jej przemiany kulturowe. Autor opiera swój wykład o trzy rdzenie , z których wyrosła Europa - grecko-rzymska nauka, chrześcijaństwo i żywioł germański, które osiągnęły w średniowieczu kruchą syntezę, a potem u progu nowożytności stopniowo oddalały się od siebie - w renesansie antyk uwolnił się od chrześcijaństwa, a reformacja sprawiła, że chrześcijaństwo przestało być rzymskie, co doprowadziło ostatecznie do zakwestionowania nauki greków, a także religii w dobie oświecenia, co wyniosło na piedestał ludzki rozum i wiarę w ideę postępu. Swój historyczny wywód powtarza on w różnych kontekstach, np. ustrojowych lub z perspektywy zwykłych ludzi, dzięki czemu w sposób komplementarny ukazuje procesy dziejowe. Myślę, że sama koncepcja autora jest całkiem ciekawa, ale widać gdzieniegdzie uproszczenia, zwłaszcza jeśli chodzi o zrozumienie teologii przez autora, np. stwierdzenie, że katolicy zbawiają się przez uczynki. W rzeczywistości Sobór Trydencki podkreśla tutaj rolę wiary, a usprawiedliwienia nie da się uzyskać przez dobre uczynki. Czasami czuć też dość tendencyjne podejście do historii Kościoła. Ostatni rozdział, o XIX i XX wieku jest natomiast trochę doczepiony na siłę, gdyż powstał on później i nie odwołuje się do wcześniejszego przyczynowo-skutkowego śledzenia całej historii. Ogólnie całkiem niezła lektura wprowadzająca i porządkująca wiedzę, pozwalająca zrozumieć przemiany Europy i jej korzenie. Autor, pomimo moich wcześniejszych zarzutów jest też stosunkowo obiektywny.