Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy emigracyjny kraj - Gruzja, był dla Martyny Skury prawdziwą szkołą życia i samodzielności, szokiem kulturowym. Autorka szybko poczuła poczucie beznadziei, spowodowane niekorzystnymi warunkami. Myślami uciekła, jednak fizycznie walczyła i jak sama przyznaje, pobyt ten uodpornił ją na kolejne podróże. Już nic nie wydawało się tak straszne w porównaniu z gruzińskimi, niezbyt miłymi niespodziankami. Książka w porządku, jednak już chronologia w niej, nie. Skakanie z tematu na temat, z kraju do kraju, z daty na datę, wyglądające niczym kompilacja notatek pisanych w przypływie chwili, powoduje galimatias, przez co czytanie trochę męczy. Zdecydowanie wolę większą organizację treści. Sporo przykuwających wzrok zdjęć, poniekąd rewanżujących (lecz nie końca) trudy przebrnięcia przez niedogodności. Pisząc, że książka jest w porządku, mam na myśli, że można wyrywkowo się z niej czegoś dowiedzieć o kulturze innych krajów, o społeczeństwie, jednak...dużo też w niej dyrdymał niestety. Wiele rozdziałów dotyczy skupiania się na czterech ścianach. Podtopienia, przeciekajacy dach w Gruzji, brak ogrzewania w Chinach, zapiaszczone mieszkanie, które ciagle trzeba zamiatać na Malediwach, opisy łazienek, szukanie w nich pincety, itd. "Bardzo istotne" sytuacje dnia codziennego, które dotknęły autorkę. Dużo dywagacji i wręcz dziwnego tłumaczenia się (może samousprawiedliwiania się lub usprawiedliwiania przed innymi?),na temat tego czy dom to mąż i dzieci w towarzystwie oczywiście stałej pracy, czy też może dom jest w sercu i można go ze sobą zabrać. A może jednak dom jest w drugiej osobie? Z nią podróż jest również możliwa. Wszak rodzinka, zwłaszcza dziadek, oczekiwali, że autorka założy swoją rodzinę. A tutaj taki "pech"... 9 lat podróżowania i nie zanosi się na to, by marzenie dziadka się zrealizowało. Jednak wolałabym, aby w pozycji de facto podróżniczej, było więcej podróży. Kupując książkę kucharską spodziewam się w niej konkretnych przepisów, a nie dogłębnej analizy skąd dany składnik pochodzi i jakie są etapy jego rozwoju. No ale cóż...nie każdy ma dar dzielenia się swoimi doświadczeniami. Martyna Skura pod tym względem nie popisała się. Książkę można określić jako: "mogę przeczytać, ale za wiele nie stracę, gdy tego nie zrobię".