Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Okazuje się, że przedmioty, które przechowujemy jako pamiątki po ważnych i drogich dla nas ludziach to jednocześnie wspomnienia i przygniatający ciężar, uniemożliwiający zrobienie kolejnego kroku do przodu. W powieści Chris Cander takim przedmiotem jest pianino. Piękne, stare, wydobywające z siebie głębokie dźwięki i zrobione z wielką starannością i miłością do muzyki przez Julisa Blüthnera na początku XX wieku. Stało się własnością Katii, która wraz z mężem i synem w roku 1962 emigruje ze Związku Radzieckiego do USA. Żeby móc wywieźć z komunistycznej Rosji instrument musi powierzyć go zaprzyjaźnionemu baletmistrzowi, co powoduje, że traci go na kilkanaście lat. Równocześnie przedstawiona jest historia Clary, która po tragicznie zmarłym ojcu odziedziczyła pianino i mimo że nie umie na nim grać, jest do niego bardzo przywiązana. W pewnym momencie jednak postanawia je sprzedać, co uruchomi ciąg wydarzeń, które doprowadzą ją do odkrycia nie tylko historii instrumentu, ale przede wszystkim prawdy o okolicznościach śmierci jej rodziców. Autorka tworzy bardzo ładną historię, której spoiwem jest właśnie pianino. To ono powoduje, że bohaterowie są zamknięci na ludzi, odsuwają się od życia, będąc niewolnikami własnej przeszłości i wspomnień o rodzicach. Paradoksalnie, mimo że z instrumentem łączy ich obsesyjna więź, żadne z nich nie gra na nim, choć oboje do muzyki mają szczególny stosunek. Podobał mi się w tej książce pomysł na finał- na pewno zaskakujący, nieprzesłodzony i jednocześnie mądrze pokazujący, co będzie się działo z bohaterami po zakończeniu akcji. Nie po raz pierwszy zaprezentowano tu przeświadczenie, że do tego, aby zacząć nowy rozdział w życiu i zacząć żyć naprawdę trzeba najpierw pozamykać sprawy z przeszłości. „Ciężar pianina” to dobrze napisana udana powieść obyczajowa z interesującym wątkiem miłosnym i ciekawie poprowadzoną opowieścią rodzinną, w której są pewne tajemnice do odkrycia. Polecam.