Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak daleko od siebie stoją na literackiej prostej poezja i reportaż? Jak dla mnie bardzo daleko. I choć rozumiem, że będąc uczestnikiem wydarzeń, nie sposób odciąć się od emocji i opowiadać o tym, czego się doświadczyło w reporterskim stylu, to sposób przekazu w "Tylko góry będą ci przyjaciółmi" był dla mnie na tyle przytłaczający, że choć z faktograficznego punktu widzenia książka bardzo mnie interesowała to... męczyłam się przeokrutnie, starając się odnaleźć interesujące mnie fakty w meandrach poetyckich fragmentów, których zupełnie, ale to zupełnie nie czułam. Co więcej, książka ta była "pieczołowicie wystukiwana na ekranie telefonu komórkowego" przez Behrouza Boochaniego, który relację z kilkuletniego pobytu w australijskim obozie dla uchodźców Manus, przesyłał WhatsAppem do Omida Tofighiana, tłumacza z farsi na język angielski, by następnie polski tłumacz Tomasz S. Gałązka przełożył tekst na polski... Wnuczek za babcię, babcia za dziadka, dziadek za rzepkę... Prrrr! O książce miało być! Więc co na ten łańcuszek polski tłumacz? W pierwszym zdaniu "od tłumacza" czytamy "Tłumaczenie z przekładu to zło" i ja się z tym zgadzam, choć oczywiście rozumiem skomplikowaną sytuację związaną z tekstem oryginalnym, a właściwie jego brakiem... I kto choć raz grał w głuchy telefon, ten wie, że ciężko w tej sytuacji mówić o stylu autora, o języku jakim się posługuje, bo po dwóch przekładach trudno stwierdzić, jak wiele z niego w ogóle zostało. Tym bardziej, że miejscami mamy do czynienia z poezją... Oczywiście, ktoś mógłby powiedzieć, że nie liczy się tu styl, a treść i przekaz. Że to przede wszystkim opowieść o bólu, cierpieniu i upokorzeniach, jakich doświadczają uchodźcy na całym świecie i ja to rozumiem i doceniam. Ale w momencie kiedy dostaję książkę, która ma być po części reportażem, po części komentarzem politycznym, a w warstwie językowej przypomina powieść i poezję, to trudno jednak tego języka i stylu nie komentować... Podsumowując, dla mnie było za dużo i za ciężko. Książka mnie zmęczyła, a jej pompatyczność przesłoniła mi wartość merytoryczną i faktograficzną oraz wagę przekazu. Niestety, bo temat arcyważny i wart nagłaśniania