Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Studiował w Warszawie i Genewie. Od 1894 członek PPS. Za udział w ruchu rewolucyjnym kilkukrotnie więziony (m.in. w Cytadeli Warszawskiej),a także i zesłany na Syberię wschodnią (1895-1899). W 1899 zbiegł do Lwowa, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną i naukową. Zajął się socjologią, historią ruchów społecznych XIX wieku i zagadnieniami prawno-państwowymi. Utracił zaufanie współtowarzyszy i został odsunięty od władz partii. W 1900 dokonał secesji i utworzył III Proletariat, bardzo aktywny w latach 1904–1905. Po 1910 odszedł od ruchu socjalistycznego. W czasie I wojny światowej członek Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1917 roku rozpoczął pracę w polskiej służbie państwowej pracując w departamencie spraw wewnętrznych i ministerstwie pracy i opieki społecznej. Był pracownikiem Biura Delegacji do Spraw Szkół Lekarsko-Dentystycznych Tymczasowej Rady Stanu. Profesor Szkoły Nauk Politycznych (1918–1932) i Wyższej Szkoły Dziennikarskiej (do 1924). Od 1920 związany z Narodową Partią Robotniczą.
2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Ludwik Kulczycki został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 220-I-14/15). Jego żoną była Natalia (zm. 1952),z którą miał syna Jerzego (1895-1919).