Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka odnalazła mnie w świecie niespełnionych marzeń, które układałam w sobie podsłuchując rosnącą trawę. Tak wyobrażałam życie. Wszystko co się wydarzy: poczuję, zauważę, usłyszę. Lata biegły, przemijały. Wszystko się działo. Poza mną, ja się nie umiałam wydarzyć. Gdzieś na obrzeżach próbowałam mgłę rozgonić i dotrzeć. Zajrzeć w gwiazdy życzeniowo. Zbawiennym jak u autorki okazał się dom. Jawi się niczym fundament życia. I nie, dom to nie adres, ale serce drugiego człowieka, który bliskość rozdawał, złudzenia jak pocałunki poranne układał w wazony kwietne, a kiedy wieczór nadchodził - zdychał, omdlewał, znikał, osobność za sobą zostawiał. Drzwi zamykał... "I tak wrócę. Kto odgoni od Ciebie złe duchy? Wraca. Mimo jej zamkniętych ust" Z szufladą listów które nigdy nie nadeszły, z jej przyjaznym uśmiechem, świadomością, że wszystko przemija. Dzieli się w sobie, a nie pomnaża. Każde z nich skrojone w swojej przestrzeni, na miarę, segreguje marność życia/ bycia, wspomnienia, nadzieje jeszcze błyszczące. Tęsknotą przytulają strofy, pachną życiem, ogrzewają ogniem pieca od środka, to tak, jakby każdego dnia miała się miłość pojawić, gdy ogień w piecu złe duchy przegania. Lecz tym wydarzonym, zaprzeszłym, z ziemią zrównanym i serce kruszą wspomnieniem z codzienności dziadka. Pourywane skrawki życia, łączą się niczym mapa, której czytelnik chce się nauczyć odnajdując swoje zaniechania. Stracone nadzieje, może coś naprawić, zrozumieć, ułożyć od nowa. Bo przecież się da. Na pewno jest jakaś droga. Trudna to poezja, nie daje wytchnienia, rozrywa od środka, porządkuje bałaganiąc wewnątrz. Trzeba odpoczywać, w ostatnich zdaniach wierszy jest wskazówka w którym kierunku szukać. Innych znaków nie ma. Te trzeba odnaleźć w sobie.