Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Było to moje trzecie spotkanie z twórczością Karoliny Ponzo - znanej blogerki, podróżniczki, matki i kobiety, której losy śledzę już od bardzo dawna. Jej dwie poprzednie książki wywołały we mnie mnóstwo emocji. Wracałam do nich, przeglądałam je za każdym razem, gdy zaglądałam na półkę z książkami. Polecałam je znajomym i nieznajomym. Tym razem mam mieszane uczucia i jest mi z tym po prostu źle. Czuję się rozczarowana. Może nie tyle prostą historią zawartą w tej pozycji a samym sposobem wydania. Odniosłam wrażenie, że autorka nie dopracowała tej książki do końca a ja otrzymałam do ręki coś, co nie jest jej ostateczną wersją. Do czego konkretnie mam jakieś zarzuty? Do wielkości i stylu czcionki. Do pustych stron i szerokości marginesów. Można powiedzieć, że się czepiam, ale gdybyście mieli ten tytuł w dłoni, to sami byście to zobaczyli. Jeśli chodzi o historię, to przyznaję, że Karolina Ponzo nadal potrafi oczarować klimatem. Uwielbiam to, co robi z czytelnikiem, kiedy opisuje otaczający bohaterów krajobraz i emocje, jakie im towarzyszą w danej chwili. Może cała akcja jest nieco przewidywalna i naciągana, ale ja ją w pewnym stopniu kupuję. Polubiłam starszego sąsiada i jego życiowe mądrości oraz żywiołową, szaloną koleżankę naszej głównej bohaterki. Dałam się porwać chwili, francuskiej kuchni i atmosferze małego miasteczka. Ostatecznie myślę, że nie wrócę do tej książki. Nie jest ona zła, ale nie trafiła do mnie tak, jak poprzednie tytuły Karoliny Ponzo. Komu mogłabym ją polecić? Osobom, które lubią obyczajowe pozycje, z buzującymi uczuciami, mądrymi cytatami o życiu i uroczymi opisami, w których można poczuć atmosferę danego miejsca.