Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ludzie sierpnia” są książką, którą czyta się mozolnie. Nie jest przesadnie długa, ani napisana trudnym językiem, ani o fabule niezawiłej, a jednak odpychała mnie od siebie od samego początku. Bo to jest szczera i dosadna książka o Rosji. O tym koszmarze i nieszczęściu, jakim jest Rosja. O jej historii od rewolucji 1917 i wojny domowej przez rozpad ZSRR do wstąpienia na tron dyrektora FSB i przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa, człowieka o nazwisku kończącym się na -in, jak Lenin i Stalin. To historia niekończącego się łańcucha ludzkich nieszczęść, cierpień i tragicznych uwikłań. Bohater jest człowiekiem do zadań specjalnych, czyli poszukiwania miejsc śmierci i pochówku osób zaginionych w zawierusze historii. Jeździ na daleki wschód, by rodzinie przywieźć choć garść ziemi. Funkcjonując na pograniczu tego, co legalne i szarej strefy nie może uniknąć uwikłania się w sytuacje niebezpieczne i moralnie wątpliwe. Kolejne ludzkie losy, z jakimi się styka, wydają się bliźniaczo podobne do siebie, jakby powielały schemat „kopiuj-wklej”. Przygnębiająca, przytłaczająca i na wskroś smutna książka. Siergiej Liebiediew w swojej książce nie daje nadziei, nie widzi happy endu dla swojego kraju, z którego wyjechał. Mieszka i pisze w Berlinie.