Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hanka Bielicka kojarzy się każdemu z głośną, szybko mówiącą damą w kapeluszu. A pod tym kapeluszem kryje się wspaniała artystka, tytan pracy, życzliwa i dobra osoba, która na co dzień potrzebowała ciszy i spokoju. Bardzo ciekawie napisana autobiografia Artystki przez wielkie A. Bielicka z ogromnym dystansem do samej siebie szła przez życie, które było niezwykle interesujące, i, mam wrażenie, dobrze przeżyte. Nie ma w tej książce goryczy, żalu do ludzi czy wydarzeń. Coś się nie powiodło? Trudno, następnym razem się uda, a po roku się z tego będziemy śmiać. Hanka Bielicka przytacza masę anegdot z przedwojennej Polski, Wilna czasu wojny, Polski powojennej i współczesnej. Ale to nie plotki, tylko anegdoty z klasą. I wszystkie optymistyczne, interesujące, z fantastyczną pointą, a bez złośliwości. Czyli da się zainteresować swoją osobą bez kontrowersji. Cudownie czytało się o Zelwerowiczu, Axerze, Teatrze na Pohulance, Minkiewiczu, Sempolińskim, Jurandocie i Grodzieńskiej, Gałczyńskim, Duszyńskim, Ordonce, Szaflarskiej, Melinie, Zimińskiej, Teatrze Syrena, Brzezińskim, o epizodach filmowych, kabaretowych i pedagogicznych Bielickiej, o jej podróżach po świecie.