Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Petri Tamminen (ur. 1966) wyróżnia się na tle innych fińskich prozaików młodego pokolenia niezwykle oszczędnym, poetyckim stylem. Jest świadomym kontynuatorem fińskiego minimalizmu; jego dwaj najbardziej znani nam przedstawiciele to Alvar Aalto w architekturze i sztuce użytkowej oraz Aki Kaurismäki w kinematografii.
Brak zatem w prozie Tamminena elementów zbytecznych, nadmiarowych – zgodnie z wyrażoną przez Alto zasadą, że „zbędne z czasem staje się szpetne”. Opowiadania Tamminena zawierają się czasem w kilkanastu prostych zdaniach; doskonale ilustruje to czterdzieści zwykłych i niesamowitych opowieści o życiu Finów ze zbioru Życiorysy (1994) – nie ma w nich nawet przecinków, a każde słowo ma wagę i funkcję, której nie dubluje inny wyraz. Tamminen jest sumiennym uczniem Hemingwaya: pisze tylko zdania całkowicie prawdziwe. Pisarza interesuje głównie wewnętrzny świat mężczyzny. Lakoniczność opowiadań Tamminena jest również konsekwencją przestrzegania ścisłych kanonów komunikacji obowiązujących w świecie mężczyzn: mówić należy rzadko i do rzeczy. Jednak mężczyzna, który został zobowiązany do przestrzegania tych norm, został zarazem obarczony koniecznością utrzymywania nieznośnego dystansu wobec świata, wobec innych mężczyzn i – wobec samego siebie. Ucieka więc z domu, w swój świat, by tam szukać bezpiecznego schronienia przed obcością i brakiem zrozumienia, by tam wreszcie się wykazać. Tamminen nie jest jednak ponurym głosicielem upadku męskiego rodu. Tworzy w swej prozie obrazy, które skrzą się subtelnym humorem, bo przecież – jak twierdzi pisarz – mężczyzna jest w swych poczynaniach komiczny i wzruszający zarazem. Jest jak satyryk, który stracił poczucie humoru – choć sam uważa się ciągle za zabawnego i wesołego, otoczenie widzi w nim jedynie starego mruka. Pisarz próbuje zatem uchwycić w swych opowiadaniach i impresjach ten wzruszająco komiczny moment. A dlaczego to robi – o tym napisał nam w swoim eseju. Petri Tamminen jest laureatem wielu fińskich nagród literackich. Do najważniejszych zaliczyć należy nagrodę za debiut literacki im. J. H. Erkko (1989),doroczną nagrodę fińskiego Ministerstwa Kultury i Oświaty (1997),nagrodę Kaleviego Jänttiego dla młodych pisarzy (2002) oraz Wielką Nagrodę Fińskiego Klubu Książki (2002).