Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wśród kniei niesie się radosny śmiech. Dźwięczy wśród listowia, wprawia w drżenie leśne poszycie, igra z echem. Lecz co to? Czyżby nikt mu nie wtórował, nikt więcej nie czuł rozbawienia i pęczniejącej we wnętrzu radości ulatniającej się poprzez hi hi hi, ha ha ha czy he he he? Poznajcie Rysia Żartownisia. Króla dowcipu, mistrza żartu, najbardziej roześmianą osobowość lasu, którego poczucie humoru bawi… hmm… tylko jego. Ryś nie ma skrupułów i robi żarty wszystkim swoim przyjaciołom, zawsze bazując na ich słabych stronach i lękach. Igra z ich dobrym sercem, potrzebą niesienia pomocy i umiejętnością przekraczania granic by chronić przyjaciela. Pochłonięty świetną zabawą nie dostrzega, że jego żarty są nie tylko słabe, ale przede wszystkim krzywdzące i nikogo poza nim nie bawią. Do czasy, gdy na własnym łebku doświadcza znaczenia przysłowia „nie śmiej się bratku z cudzego wypadku” i mierzy się z tym, co z radością serwował swoim przyjaciołom. Na szczęście ci nie unieśli się dumą i ponownie otworzywszy dla niego serce pomogli mu wyjść z opresji. „Ryś Żartowniś” Niki Jaworskiej-Duchlińskiej to bardzo wymowna i dosłowna opowieść o granicach żartu, która na jaskrawym przykładzie pokazuje, iż poczucie humoru to cudowny dar, o ile jest należycie, umiejętnie i z głową wykorzystywany. Dobry żart jest wtedy, gdy nikogo nie krzywdzi, a żartować trzeba umieć i robić to z wyczuciem i szacunkiem dla drugiej osoby. Opowieść jest niedługa i skupiona na jednym, głównym wątku, co potęguje siłę oddziaływania płynącego z niego przesłania. Towarzyszą jej ilustracje w charakterystycznym dla Niki Jaworskiej-Duchlińskiej karykaturalnym stylu, które znakomicie uzupełniają historię i nadają jej zadziornego, lekkiego i żartobliwego tonu. Książka idealna do czytanie z małymi żartownisiami, niezbędna do przypomnienia przed Prima Aprilis i warta rozpowszechniania w grupach rówieśniczych. My polecamy – i to naprawdę nie jest żart.