Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Faktycznie zła pozycja. Normalnie po przeczytaniu złej książki staram się wyciągać jakieś pozytywne wnioski. Na myśl przychodzi mi Zygmunt Kałużyński, który zalecał wręcz oglądanie złych filmów, bo one miały pomóc później w większym docenianiu filmów wybitnych lub dobrych. Tak też rzecz ma się z literaturą. Po takim „Szczygle” czy „Shantaram” czytanie Ferrante, Mariasa czy Tokarczuk (nie mówiąc o klasyce) uwzniośla litery stawiane przez tych pisarzy. Jednak człowiek kieruje się różnymi zachciankami. Pech chciał, że zainteresowałem się książką byłego redaktora gazety codziennej, której tytuł nie współgrał z treścią. Będę uczciwy: poza zwykłą, prostą i banalną ciekawością nic innego nie skłoniło mnie, abym wziął do ręki tę pozycję. Pan Grzegorz Jankowski musiał zadać sobie niebywały wręcz trud, żeby spłodzić 210 stron pisanych dużą czcionką z dużą ilością „bieli” na stronie. To co mnie zaskoczyło, że było nie było redaktor naczelny gazety nie jest w stanie używać w treści swojej książki zdań podrzędnie złożonych. Momentami czułem się jak w „Bliskich spotkaniach trzeciego stopnia” tj. z inną cywilizacją, gdzie jej przedstawiciel (Pan Jankowski) prezentował swój punkt widzenia nie skażony myślą, wątpliwością oraz żadnymi argumentami poza własnym widzimisię. To doprawdy zdumiewające spotkać taki (rzadki?) okaz na swojej drodze. Uderza również stosunek Pana Redaktora do swoich czytelników, których określa w najlepszym przypadku jako nierozgarniętych lub pozbawionych chęci poznania, dociekania czy (uwaga!) zrozumienia treści. Trudno „Fakt. Tak było naprawdę” uznać za książkę non-fiction. Trudno w ogóle uznać to za książkę. Jeżeli ktoś cierpi na zaparcia to ta pozycja będzie świetnym medykamentem.