Brian Buccellato

Tom ten kończy wydawaną w Polsce serię „Detective Comics” w ramach Nowego DC Comics. W oryginale zostały jeszcze wydane dwa tomy. Zdziwiło mnie trochę przerwanie tej serii, bo sądziłem, że Batman jest na tyle popularną serią, że warto było wydać również dwa brakujące tomy. Domyślam się jednak, że decyzja ta mogła być spowodowano pewnymi zmianami w obsadzie w finale serii. Czy więc omawiany tu tom jest godnym zwieńczeniem serii? Tom otwiera historia „Terminal”, w której na lotnisku w Gotham awaryjnie ląduje samolot pasażerski. Jednakże wszyscy pasażerowie są martwi, co jest początkiem zarazy. W tej opowieści można w pełni podziwiać zdolności detektywistyczne Batmana, który za pomocą dedukcji odkrywa kolejne elementy zagadki. Plus też za gościnny udział Dicka Graysona, który wykorzystuje swój ówczesny status quo. Niestety sam przeciwnik to bardzo typowy terrorysta o bardzo banalnej motywacji. Również sama zaraza nie zaskakuje swoim działaniem. Za rysunki w tej części tomu odpowiada John Paul Leon. Niestety jego kreska jest bardzo niedokładna i brakuje tu zupełnie szczegółów. Często musiałem bardzo się męczyć, żeby zorientować się co się dzieje w danym momencie czy odróżnić postacie od siebie. Następną historią jest tytułowy „Anarky”. Tutaj Batman musi nie tylko powstrzymać terrorystów, ale również dokładniej zbadać zbrodnię Szalonego Kapelusznika sprzed lat. Anarky w poprzedniej wersji tego uniwersum był jedną z moich ulubionych postaci ze względu na jego niejednoznaczność moralną, a także zaangażowanie społeczne. Tutaj jednak spłycono go do postaci działającej bardziej z osobistych pobudek. Także Kapelusznik sprowadzony tu jest głównie do roli potwora, chociaż scenariusz sugerował bardziej ciekawy rozwój tej postaci. Historia sprawdza się jednak pod względem wątków sensacyjnych czy detektywistycznego śledztwa. Tutaj Batman nie współpracuje z zaufanym Gordonem, ale nieokrzesanym Harveyem Bullockiem, który traktuje Człowieka-Nietoperza z nieufnością. Podobało mi się jak przedstawiono tu ich relacje, gdzie policjant jest na równi bohaterem co Batman. Tutaj rysuje Francis Manapul znany z serii „Flash” z Nowego DC Comics. Świetnie operuje on kadrami podkreślając dynamikę poszczególnych scen. Również dobrze oddaje on emocje postaci. Miałem wprawdzie pewien problem z nadmiernie karykaturalnym przedstawieniem Kapelusznika, ale być może było to zamierzone. Postać Anarky’ego pojawia się również w kolejnej opowieści nawiązującej do historii „Ostateczna rozgrywka” z serii Batman. Tutaj pokazane jest jak grupka nastolatków musi radzić sobie w Gotham ogarniętym chaosem wywołanym przez Jokera. Czułem się trochę jak podczas seansu filmu katastroficznego. Bohaterowie często bardzo prowizorycznymi i pomysłowymi metodami muszą radzić sobie z kolejnymi przeciwnościami. Miło, że gościnnie pojawiają się tu członkowie Batrodziny. Historia ta zilustrowana jest przez Roge Antonia i Ronana Cliqueta. Obaj mają bardzo podobny styl, więc ciężko ich od siebie odróżnić. Reprezentują typowy przezroczysty realizm, którego nie da się specjalnie pochwalić czy skrytykować. Może w paru miejscach poszli na zbytnie uproszczenia, ale ogólnie jest całkiem dobrze . Tom zamyka opowieść nawiązująca do niewydanej w Polsce historii „Future’s End”. Akcja rozgrywa się pięć lat po wydarzeniach z serii „Detective Comics” i pokazuje Batmana, który musi nawiązać współpracę z Riddlerem. Podobało mi się zarysowanie tu relacji dwoma przeciwnikami, a finał autentycznie potrafi zaskoczyć i pokazuje, że Batman w przyszłości będzie inną postacią niż obecnie. Tutaj z kolei rysuje aż trzech rysowników. Scott Hepburn wydaje się naśladować Francisa Manapula, ale jest zdecydowanie mniej dokładny czy dynamiczny. Z kolei Cliff Richards rysuje w bardzo sztywny sposób i gdyby nie bardzo wyraziste stroje występujących tu postaci nie dałoby się ich od siebie odróżnić. Trzecim rysownikiem jest Fabrizzio Fiorentino, ale ilustruje on jedynie jedną stronę, więc ciężko go oceniać. Tom ten mogę polecić głównie miłośnikom Batmana jako detektywa. Fabularnie broni się głównie historia nawiązująca do „Future’s End” i to ona stanowi dobre domknięcie całej serii. Szkoda, że reszta tomu jest co najwyżej porządna.