Adam Bodnar

Książkę "Nigdy nie odpuszczę" przeczytałam z zainteresowaniem. Na pierwszą część składa się krótki dziennik Adama Bodnara jako Rzecznika Praw Obywatelskich. Druga część to wywiad właściwy, w których poruszana jest kwestia sądów/praworządności, pandemii, protestów, mediów publicznych, wojny. Poruszyła mnie jego głęboko humanistyczna wrażliwość na krzywdę ludzką, prawo do wolności i godności. To niby takie oczywiste, ale trzeba umieć to wyrazić i stać po stronie swoich poglądów i zaświadczać je czynem. Nie jestem przedstawicielką środowiska prawniczego, więc oceniam to z perspektywy amatorki. Po rozmowie ze znajomym, który reprezentuje organy ścigania (ale nie jest ziobrystą),wiem, że profesjonaliści z tego środowiska postrzegają działania Bodnara jako szkodliwe, bo komplikują ich pracę szczególnie w sytuacji ścigania przestępstw najcięższego kalibru i mogą uniemożliwić skazanie. Traktują byłego RPO jako teoretyka, a nie praktyka. Być może jest w tym jakaś racja, bo zwykle osoby, które nie pracują w danym obszarze, a teoretyzują na jego temat, nie potrafią skonfrontować się z konkretnymi realnymi problemami. Nie czuję się jednak władna, żeby oceniać i wypowiadać się na ten temat. Zostawiam to profesjonalistom.