Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę w dużej mierze jedynie przekartkowałam. Bardzo lubię polskie sagi rodzinne, szczególnie te z wyraźnie zaznaczonym tłem historycznym i z akcją toczącą się na wsi (a „W krainie dębów i krwi” z powodzeniem można do takich zaliczyć),jednak tym razem kompletnie nie mogłam się wciągnąć w lekturę. To dzieło jest chyba najnudniejsze spośród tych, które do tej pory przeczytałam i w których dominowała właśnie tego rodzaju tematyka. Styl, w jakim autorka przedstawiła nam historię pewnej wołyńskiej rodziny zupełnie nie przypadł mi do gustu. Zbyt dużą uwagę skupiła ona na szczegółach, które nużyły i nie pozwalały skupić się na czytaniu. Bo jak długo można czytać o przebiegu mszy noworocznej, o nauce tańca towarzyskiego czy też o przebiegu najróżniejszych bitew, mających miejsce w pierwszej połowie XX wieku? Tego typu opisy potrafiły zająć od kilku do nawet kilkunastu stron, co moim zdaniem jest sporą przesadą. Gdyby wszystko skrócić co najmniej o połowę to książka byłaby o wiele ciekawsza. Próżno też szukać mocnych stron lektury wśród wykreowanych bohaterów. Niestety, ale zostali oni zbyt mocno wyidealizowani. Nie było wśród nich nikogo z gorszym charakterem, nikogo kto miałby jakieś wady. I jeszcze prowadzone przez nich rozmowy dolały oliwy do ognia - jakieś takie drętwe, sztuczne, patetyczne. Okropność. Jedynymi zaletami, jakie tutaj dostrzegam to opisy pięknych wołyńskich krajobrazów, dosyć ciekawe opisy codziennej pracy na gospodarce i przede wszystkim opisy dawnych, wiejskich obyczajów. No i jeszcze wspomniane już tło historyczne, które tutaj daje nam naprawdę porządną lekcję historii. Jednak to za mało, aby móc książkę zaliczyć do interesujących. Męczyła mnie ta lektura i nie chciało mi się jej czytać. Dlatego też sporo treści ominęłam. I choć bardzo nie lubię tego robić, to tym razem nie dało się inaczej.