Wojciech Daszkiewicz

Ciężka książka. Ciekawy temat, ale trochę zmarnowany. Zmarnowany przez siermiężny tomizm lubelski, którego to książka jest wyrazem. Rzecz bardzo rozwleczona, napisana w momentami okropnym stylu (niektóre zdania z językiem polskim mają naprawdę niewiele wspólnego),przepełniona tomistyczną nowomową. Autor robi naprawdę wiele by zniechęcić czytelnika do sięgania po jakiekolwiek dzieła związane ze szkołą o. Krąpca. Trzymając się polskiej gramatyki, upraszczając słownictwo i omijając nagminne powtórzenia można to było skrócić o połowę z pożytkiem dla wszystkich. Nie polecam.