Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepiękna i niezwykle mądra książka. Dawno nie czytałem polskiej publikacji o podobnej tematyce, która tak by mnie poruszyła, tak potrafiła nazwać to, co podejrzewałem, ale nie potrafiłem (lub bałem się) określić. Niemal co kilka stron trafiałem na fragmenty, które później, długo już po odłożeniu lektury, wracały w myślach i były punktem wyjścia do refleksji i modlitwy. Ks. A. Wierzbicki mówiąc szczerze kojarzył mi się wyłącznie ze zbyt pośpiesznym i pozbawionym głębszej refleksji poparciem Margot i przyznam, że nie było to dla mnie najlepsze skojarzenie. Dopiero po lekturze tej książki zrozumiałem, że ks. A. Wierzbicki nikogo nie popierał, tylko bronił w myśl swojej - pięknej zresztą - zasady, by "być z tymi, których biją". Okazało się, że warto czasem wyjść ze swej bańki i sięgnąć po książkę kapłana, który jak się wydawało, pojmuje katolicyzm inaczej niż ja. I przeczytać jakże trafne słowa, że "wiara w Boga ma tylko wtedy sens, gdy jest ludzkim wyborem, osobistą odpowiedzią Bogu. Do najszczytniejszych wartości nie wolno nikogo zmuszać, wartości jaśnieją - powiem patetycznie - tylko w blasku wolności." Niby oczywiste, ale jakże często zapominane w polskim Kościele. Podobnie jak np. to: "Nie trzeba być nawet człowiekiem wierzącym, aby wskazywać na religię jako źródło żywej, nieskodyfikowanej, angażującej od wewnątrz, poruszającej serce moralności. Warto pamiętać, co pisał na ten temat Bergson. Prostactwem intelektualnym jest jednak głosić, że poza religią jest tylko nihilizm. (...) Oporna na wszelkie argumenty apologia religii oraz jej natrętna krytyka jawią się jako postawy bardzo podobne do siebie, jakby dwie bliźniaczki, różniące się kolorem włosów jak blondynka i brunetka. Ta mało rozumna forma apologii religii nie widzi zła, które religia (religie) powodowały i powodują, bezwzględna krytyka religii również mija się z prawdą faktów, demonizuje religię, ponieważ nie chce uznać, że jest ona zjawiskiem ambiwalentnym, historycznie uwarunkowanym i jednocześnie w imię swych własnych ideałów zdolnym do reformy na drodze moralnego oczyszczenia i autentycznej religijnej przemiany." Generalnie jestem bardzo silnie zaskoczony, bo to w tej książce znalazłem to, na co liczyłem przy „Wiośnie Kościoła” biskupa Athanasiusa Schneidera i Pawła Lisickiego, a przy czym srodze się zawiodłem. Tu zaś odwrotnie, miała to być lektura jak mi się wydawało lewackiego „zawodowego” księdza, a spotkałem (jak się wydaje przynajmniej) szczerze przeżywającego swoją wiarę kapłana, który jest zdolny do niełatwych, ale trafnych spostrzeżeń np. „chcąc ratować chrześcijaństwo środkami politycznymi, (hierarchowie) pogłębili jeszcze jego kryzys, wystawili na wielką próbę naszą wiarygodność”. Nie ogranicza się przy tym tylko do negatywnego oceniania czegokolwiek, ale wskazuje na lekarstwo pochodzące wprost z Ewangelii: „Kościół ma jedną drogę i tą drogą jest człowiek. Przecież Jezus nam powiedział, że to nie człowiek jest dla szabatu, ale szabat dla człowieka.” I tak dalej. Tak jak wspomniałem – mam pozaznaczane dziesiątki fragmentów tej książki i nie mogę do tej pory się nadziwić, jak bardzo jest to oczywiste i trudne zarazem, aby stać się świętym, ale równocześnie zawsze być człowiekiem dla innych. Polecam z całego serca!