Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kicz, grafomania i pocieszność w jednym. Fabuła z pozoru jest niby-normalna - naukowiec z nękanej bezpłodnością Złotej Planety leci na planetę 666, a tak naprawdę 999, czyli Ziemię, ściągnąć trochę płodnej młodzieży, zaś w podróży towarzyszy mu kilka pokręconych osób, pies z domieszką ludzkich genów i inteligentny komputer. Zdarzenia są jednak podawane w dziwnym tempie, często wbrew logice, zachowanie bohaterów co i rusz zdumiewa jakimiś absurdalnymi wyskokami, interpunkcja jest potraktowana twórczo, a dialogi - do czasu - denerwują infantylnością i kiepską konstrukcją. Napisałem "do czasu", bowiem w którymś momencie książka najzwyczajniej w świecie zaczyna bawić beztroską fabuły i jawnym kiczem (pies biegający za żabami, bohater tracący ot tak zmysły, sztuczne kobiety słuchające nosami i posiadające po cztery piersi). W finale zaś cały ten koślawo napisany, abstrakcyjny melanż osiąga szczyty absurdu, gdy bohater ląduje na mocno zanieczyszczonej Ziemi trzeciego czy czwartego millennium i przez ostatnich kilkadziesiąt stron upija się trunkami w podparyskiej gospodzie jakiegoś Greka, ucinając sobie pogawędki z Polakiem-bawidamkiem, posiadającym specyficzną empatię ("- No, jak tam kolego? - zawołał po polsku, bo właśnie myślał w języku ojczystym. - Nie ruszamy się, co? Może pomóc? - dodał i jednocześnie kopnął leżącego łamiąc mu żebro."). Furda rakieta, furda misja, furda reszta załogi... Książka jest po prostu tak nieporadnie napisana i tak bzdurna, że aż przyjemnie się czyta. Na deser zostawiam cytat, który literalnie mnie rozbroił: "- Cóż to za dziwny dźwięk? - Kaszle kanarek - rzekł Zbyszek. A, że Aquarius milczał w zadumie, dodał: - Widzisz Aquariusie, dawno temu odgadywaliśmy który to ptak śpiewa, a teraz rozpoznajemy je po kaszlu." PS. A za fatalną okładkę wydawca powinien po prostu dostać baty.