Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedenasty wiek. Zamierzchłe średniowiecze. Jakoś do tej pory nie ciągnęło mnie do tak odległej epoki. Ale pewnie powinnam wiedzieć, że to wszystko kwestia czasu (w końcu dzieje Henryka, Eleonory i ich diabelskich synalków to ledwie sto lat później). No i wpadła mi w ręce (a ściślej rzecz biorąc – na ekran laptopa) powieść Hilary Rhodes o Wilhelmie Zdobywcy. A właściwie jeszcze o Wilhelmie Bękarcie – bo pod takim (znienawidzonym przez siebie) przydomkiem był znany, zanim jeszcze dokonał ostatniego, jak dotąd, udanego najazdu na angielską wyspę. Część pierwsza opowiada o jego trudnym dzieciństwie i młodości. Książę Normandii, w próbie ekspiacji za swoje prawdziwe i domniemane grzechy, postanawia udać się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Daleka, pełna niebezpieczeństw wyprawa kończy się sukcesem – Robert szczęśliwie dociera do Jerozolimy. Ale tu szczęście się kończy – w drodze powrotnej umiera, prawdopodobnie otruty. Następcą Roberta i prawowitym księciem Normandii jest jego jedyny syn, Wilhelm. Ale nie dla wszystkich jest to takie oczywiste. I nie chodzi nawet o to, że Wilhelm jest dzieckiem nieślubnym – owocem gorącego romansu księcia z piękną córką skromnego garbarza, Herlevą. Ważniejsze jest to, że chłopiec ma zaledwie siedem lat i liczni wrogowie jego ojca widzą w tym szansę na uszczknięcie z jego dziedzictwa kawałka dla siebie, a najlepiej na przejęcie całości. Aby ułatwić sobie zadanie, starają się pozbyć małoletniego pretendenta. Następne kilka lat życia Wilhelma to nieustanna ucieczka przed skrytobójcami, ciągłe ukrywanie się i trzymanie się na baczności. Skromne grono tych, którzy pozostali mu wierni, robi się coraz szczuplejsze, dziesiątkowane przez zbrodnie, trucizny i zdrady. Wreszcie uciekinier trafia na dwór swego suwerena – króla Francji. Henryk I nie jest może władcą silnym, a i wojować specjalnie nie lubi, ale ze swego lennego obowiązku jednak się wywiąże – z jego pomocą Wilhelm rozbija armię buntowników. Do odzyskania pełni władzy jest co prawda jeszcze daleko i trzeba będzie stoczyć jeszcze wiele bitew (w tym z obecnym, królewskim sojusznikiem, którego nadmiernie przedsiębiorczy wasal zaczął po pewnym czasie uwierać). Pierwszy, najważniejszy krok został jednak zrobiony – w Normandii stopniowo zaczyna panować pokój i praworządność. Wizyta na francuskim dworze oznacza dla Wilhelma coś więcej, niż tylko pozyskanie niestałego sprzymierzeńca – zdobywa tam sobie przychylność hrabiego Flandrii, królewskiego szwagra i głównego doradcy. I poznaje jego córkę, Matyldę. Piękna, inteligentna i samowolna panna również zwróciła uwagę na młodego człowieka tak niepodobnego od wszystkich – nie tylko z uwagi na swój nieprzeciętnie wysoki wzrost i nieco nieokrzesany sposób bycia, ale też dlatego, że w przeciwieństwie do innych nie zabiega usilnie o jej względy. To powierzchowne nieco zainteresowanie z jej strony nie przerodzi się jednak w nic głębszego, a książęcy diadem Wilhelma nie robi na niej, królewskiej siostrzenicy, szczególnego wrażenia – do tego stopnia, że gdy usłyszy, że książę Normandii ubiega się on o jej rękę, z całym przekonaniem i zupełnie spokojnie powie „nie”. Nie docenia jednak przeciwnika – jej konkurent nie należy do tych, którzy łatwo się zniechęcają, a małżeństwo z córką hrabiego Flandrii ma duże znaczenie w jego politycznych planach. Postanawia więc wziąć sprawy w swoje ręce….