Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby powieść pensjonarska, ale duchem tak przeciwstawna do "Szkoły narzeczonych" czy "Poczwarek Wielkiej Parady", jak to tylko możliwe. Komizmu ani w ząb, a za to pod dostatkiem dydaktyki, moralizatorstwa i pozytywistycznych haseł, choć czasowo już inna epoka. "Ilona na pensji (wcześniejsze wydanie "Za klasztorną furtą", 1925) choć mami tytułem, treścią nie oddaje klimatu beztroski i swawolenia, którego moglibyśmy się po przedwojennej pensji dla panien spodziewać. Temat jest dość ciężki, jak na lekturę, która miała być tylko lekka i przyjemna. 14-letnia Ilona Złotorudzka zostaje oddana przez bankrutującego ojca do ośrodka zakonnego, aby zdobyć tam pożyteczne umiejętności i docenić rolę uczciwej pracy. Dla zepsutej jedynaczki z bogatego domu myśl, że jest bez grosza na łasce innych stanowi największe nieszczęście i upokorzenie, ale z czasem kruszeje. I dobrze - dawno nie miałam do czynienia z tak antypatyczną bohaterką! Zbyt wiele tu żwawej akcji nie mamy. Trochę przepychanek między Iloną a koleżankami Stasią i Janką oraz przede wszystkim siostrą Martą, przełożoną - to będzie wszystko. Wewnętrzna ewolucja postaci i jej dojrzewanie może mogą czegoś nauczyć, ale już na pewno znudzić. Hasła emancypacji kobiet i pracy u podstaw zalatują jak szafa naftaliną. Ale co kto lubi.