Ostatnio w mojej biblioteczce wciąż lądują książki popularnonaukowe, biografie, reportaże – wszystko to, co anglojęzyczny rynek książki określa jako non-fiction. Dlatego chciałam sięgnąć dla odmiany po wciągającą powieść, ze zwrotami akcji i postaciami, które mnie zachwycą. Nie udało mi się. Na moim telefonie odpaliłam „Kruchy dom duszy” Jürgena Thorwalda w wersji audio. Bo jak tu brać się za fikcję literacką, gdy rzeczywistość przewyższa ją po stokroć?

„Kruchy dom duszy” to historia neurochirurgii. Thorwald z lekkością odmalowuje sylwetki kolejnych ojców chirurgii mózgu. Mamy tutaj Victora Horsleya, który jako pierwszy przeprowadził operację wycięcia guza kanału kręgowego, Wildera Penfielda, badającego padaczkę i poszukującego źródeł świadomości, czy mojego ulubieńca, Paula Brocę, który odkrył część mózgu odpowiedzialną za mówienie. Książka, tak jak „Stulecie chirurgów”, przeraża, a nawet czasami można poczuć niemal realny ból (jak choćby opisy wierteł wkręcanych w kości czaszki rezonujące od czubka głowy po szczękę). Trudno więc nazwać to przyjemną lekturą, ale z pewnością będzie ona interesująca.

W natłoku książek o mózgu ciężko znaleźć coś naprawdę wartego uwagi. Dlatego wszystkim tym, którzy „Kruchy dom duszy” mają już za sobą i pragnęliby więcej ciekawych przypadków, i tym, którzy chcieliby zacząć swoją przygodę z neurochirurgią i neuropsychologią od publikacji nieco lżejszego kalibru (choćby objętościowo), polecam książki Olivera Sacksa („Antropologa na Marsie” czy choćby kultowego już „Mężczyznę, który pomylił swoją żonę z kapeluszem”), „Świat utracony i świat odzyskany” Aleksandra Łurii oraz „Mózg. Opowieść o nas” Davida Eaglemana.

Mam słabość do ładnych okładek. Mówię to bez ogródek i nieraz przyznawałam się, że do lektury niektórych pozycji zachęcała mnie właśnie oprawa graficzna. A to, że później dostawałam po łapach, a wydawcy śmiali się ze mnie pod nosem, to już inna sprawa. W ciągu ostatniego roku wydawnictwo Albatros wyszło naprzeciw tak zwanym okładkowym srokom. Od „Kirke” przez „Syrenę i panią Hancock” po „Mam na imię Jutro”. I to właśnie „Mam na imię Jutro” będzie towarzyszyć mi w ten weekend. Bo drugą moją słabością po pięknych okładkach są właśnie książki o psach. Więc gdy w moich rękach pojawił się egzemplarz powieści Damiana Dibbena, od razu powiedziałam: „Boże, ale się na tej książce zryczę”. W mojej pamięci wciąż mam histerię, w jaką wpadłam po zakończeniu „O psie, który jeździł koleją”. Coś czuję, że opowieść o czworonogu, który zgubił swojego pana, wywoła u mnie podobne emocje.

Znałam „Grę o tron”, kiedy fani serialu nie wiedzieli jeszcze o istnieniu Westeros – taki napis mogłabym mieć na ulubionej koszulce. Opowieść George’a Martina pamiętam jeszcze z najstarszej edycji z ilustracyjnymi okładkami, wydawanej przez wydawnictwo Zysk. Gdy HBO wyemitowało pierwsze odcinki serialu, byłam rozczarowana odstępstwami od książkowego oryginału i na kilka tygodni porzuciłam oglądanie tej realizacji. Na szczęście producenci zaczęli pokazywać coś więcej niż nagość i wkrótce zakochałam się w pięknych plenerach, doskonałych dialogach i – oczywiście – aktorach odgrywających główne role. Kolejne sezony mijały, smoki Daenerys rosły, Tyrion stawał się jeszcze bardziej ironiczny, a Jon Snow w końcu zaczynał coś wiedzieć.

Niecałe dwa tygodnie przed premierą ostatniego sezonu to idealny czas, by przygotować się na wiadomość, kto zasiądzie na Żelaznym Tronie, i zrobić sobie powtórkę z historii. Kronika pisana piórem uczonego arcymaestera z Cytadeli, opisująca czasy od podboju Westeros przez legendarnego Aegona Zdobywcę, to przykład książki, która – jak już zdążyłam się zorientować po przeczytaniu pierwszych rozdziałów – wciąga podobnie jak tomy „Pieśni Lodu i Ognia”. Który król był okrutniejszy niż Joffrey? Jak działali tajemniczy truciciele z Dorne? Czy mieszkańcy Winterfell zawsze byli tak szlachetni i honorowi? W ten weekend może być na zewnątrz i 20 stopni – dla mnie nadciąga zima!