Dzikowy skarb tom 2

Doczytałam książkę już ponad miesiąc temu. Nadal utrzymuję, że to dla mnie jest 7/10.

Co pamiętam na szybko:
- na co komu te wszystkie rodziny Monet, jak tu w obu tomach Dzik i Szmatka mają taką piękną, toksyczną relację <3
- zakończenie bolało mnie w serducho mocno, bo w sumie Dzika w trakcie fabuły polubiłam
- jak wcześniej wspomniałam, że szanuję autora za to, że nie rzuca mi w mordę szczegółowych opisów seksu i przemocy, tak teraz jeszcze dodam, że dodatkowo szanuję za to, że w zarysowanym ogólnie konflikcie między pogaństwem a wchodzącym do kraju chrześcijaństwem nie rzuca mi niesubtelnie w mordę komu mam tutaj kibicować. Ogólnie bardzo lubię, gdy twórca potrafi pokazać, że każdy ma swoje za uszami, ale bez obrzucania błotem dla samego obrzucania błotem.
- ogólnie książkę to mi się trochę czytało jak taką serio dobrą fantastykę albo nawet i trochę baśń, tylko bez prawie żadnych elementów fantastycznych ("prawie", bo jednak postać Zbrozły i wróżbę wiedźmy można rozpatrywać jako element z lekka magiczny). Na tę chwilę jestem już po lekturze pierwszego tomu "Ojca i syna" i to uczucie utrzymuje mi się nadal. Nie powiem, żeby mi się to nie podobało.
- co jeszcze? No, chyba już wszystko. Z pewnością za jakiś dłuższy czas do tej książki wrócę, gdy będę potrzebowała rozrywki na dobrym poziomie i będzie mi się chciało wrócić do czegoś, co już znam i mam sprawdzone.

Doczytałam książkę już ponad miesiąc temu. Nadal utrzymuję, że to dla mnie jest 7/10.

Co pamiętam na szybko:
- na co komu te wszystkie rodziny Monet, jak tu w obu tomach Dzik i Szmatka mają taką piękną, toksyczną relację <3
- zakończenie bolało mnie w serducho mocno, bo w sumie Dzika w trakcie fabuły polubiłam
- jak wcześniej wspomniałam, że szanuję autora za to, że nie...

Książka od której się nie oderwiesz.
Wybrałem wersję audiobook. Dodatkowy plus.
Historia Polski z wątkiem przygodowym.
Postać Dzika wreszcie rewelacyjna.
Książka z morałem.
Naprawdę polecam.

Książka od której się nie oderwiesz.
Wybrałem wersję audiobook. Dodatkowy plus.
Historia Polski z wątkiem przygodowym.
Postać Dzika wreszcie rewelacyjna.
Książka z morałem.
Naprawdę polecam.

Ponieważ obydwa tomy są rozdzielone, powtarzam opinię napisaną pod tomem I.

Zdrowa ironia Karola Bunscha i mądrość życiowa. I doświadczenie. Ot co. Bo jak się debiutuje po 40-stce, to tak być musi. Może oprócz tej ironii, co jest cechą wrodzoną.

Cóż robić gdy się pisze recenzję takiego dzieła?
Najlepiej byłoby piać z zachwytu.

Nie ma drugiej powieści, tak udatnie poprowadzonej przez początek państwa polskiego. Ba! Znam takich, co szukali dzikowego skarbu! Co prawda jako chłopcy, no ale próbowali.
Jakiego skarbu? Książki?!... Nie mogli iść do księgarni, czy biblioteki?
Otóż nie mogli. Chodzili o skarb Dzika, w powieści opisany. To się nazywa moc słowa!

Trzeba czytać. Bo to jest książka, którą czytały całe pokolenia młodzieży. Teraz nie czytają. Dużo tracą. Przede wszystkim czas.
Ale i to Bunsch przewidział. Mówił, że książki, pisarze, należą do swoich współczesnych. I nawet najgłośniejsi bywają zapominani.
Szkoda byłoby zapomnieć o twórczości wielkiego nauczyciela historii polskiego średniowiecza.

Ponieważ obydwa tomy są rozdzielone, powtarzam opinię napisaną pod tomem I.

Zdrowa ironia Karola Bunscha i mądrość życiowa. I doświadczenie. Ot co. Bo jak się debiutuje po 40-stce, to tak być musi. Może oprócz tej ironii, co jest cechą wrodzoną.

Cóż robić gdy się pisze recenzję takiego dzieła?
Najlepiej byłoby piać z zachwytu.

Nie ma drugiej powieści, tak udatnie...

Jedna z najlepszych powieści historycznych o Polsce. Szybka akcja, podana we właściwy sposób. Pisana językiem starosłowiańskim z taką lekkością, jakby autor żył w tamtych czasach. Czujesz się jak obserwator początków naszego kraju.

Jedna z najlepszych powieści historycznych o Polsce. Szybka akcja, podana we właściwy sposób. Pisana językiem starosłowiańskim z taką lekkością, jakby autor żył w tamtych czasach. Czujesz się jak obserwator początków naszego kraju.

To jest pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika powieści historycznych. Czytałam to lata temu, ale nie skończyłam serii. Dlatego też, wróciłam do początków (zwłaszcza, że nie pamiętałam szczegółów). I ta powieść dalej to ma, tę magię. Teraz idę dalej, kroczyć za historią piastowskiego rodu.

To jest pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika powieści historycznych. Czytałam to lata temu, ale nie skończyłam serii. Dlatego też, wróciłam do początków (zwłaszcza, że nie pamiętałam szczegółów). I ta powieść dalej to ma, tę magię. Teraz idę dalej, kroczyć za historią piastowskiego rodu.

Pierwsza książka przy której rozbeczałam się jak małe dziecko. I to w pociągu. Przy ludziach. W pełnym makijażu. Nie, nie był on wodoodporny.
Fantastycznie poprowadzona historia i bohaterowie. Idealny rozwój postaci, który jest przede wszystkim autentyczny. Kawał historii przedstawiony w ciekawy i wciągający sposób.

Pierwsza książka przy której rozbeczałam się jak małe dziecko. I to w pociągu. Przy ludziach. W pełnym makijażu. Nie, nie był on wodoodporny.
Fantastycznie poprowadzona historia i bohaterowie. Idealny rozwój postaci, który jest przede wszystkim autentyczny. Kawał historii przedstawiony w ciekawy i wciągający sposób.

Świetna kontynuacja pierwszej części. Z zapartym tchem śledzimy losy dzielnego i nieokrzesanego Dzika i brniemy przez kolejne etapy historii naszych ziem w czasach Mieszka I. Książka tak wciąga, że żal było rozstawać się z nią po zakończeniu...

Świetna kontynuacja pierwszej części. Z zapartym tchem śledzimy losy dzielnego i nieokrzesanego Dzika i brniemy przez kolejne etapy historii naszych ziem w czasach Mieszka I. Książka tak wciąga, że żal było rozstawać się z nią po zakończeniu...

Nie ma co się rozwodzić - najlepsza z cyklu "Powieści piastowskich". Świetnie zarysowani bohaterowie, zwłaszcza chłopek-roztropek Dzik, zmyślny schwarz-charakter Szmatka i imponujący Zbrozło. Akcja wciąż wartka, której rozmachu dodają dwie bitwy - ta z Wichmanem młodszym i bitwa pod Cedynią. Obie brutalne, czego Bunsch w swych opisach raczej zwykł unikać. Po mocno łotrzykowsko-komediowej części pierwszej "Dzikowego skarbu", ta część jest bardziej melancholijna, przybijająca. Jest to jeden z najmocniejszych elementów książki. Zdarzają się bowiem zdarzenia, które ściskają nam serce, których to - to mój jedyny zarzut wobec całej twórczości Bunscha - nie umiał autor w swych licznych powieściach wyeksponować. Rzadko odczuwałem wzruszenie, wzburzenie czytając "Powieści piastowskie", z nielicznymi wyjątkami jak "Powrotna droga" i "Bezkrólewie". Autor w "Dzikowym skarbie" pisze inaczej niźli później, więcej kart poświęca opisom przyrody (wspaniały fragment o lisie ubieżającym przed psem),nie unika opisu cierpień zwierząt. Końcówka zaś wbija w fotel i powoduje poczucie pustki i przygnębienia. Uczuć, które - tak się jakoś składa - towarzyszą największym literackim dziełom.

Nie ma co się rozwodzić - najlepsza z cyklu "Powieści piastowskich". Świetnie zarysowani bohaterowie, zwłaszcza chłopek-roztropek Dzik, zmyślny schwarz-charakter Szmatka i imponujący Zbrozło. Akcja wciąż wartka, której rozmachu dodają dwie bitwy - ta z Wichmanem młodszym i bitwa pod Cedynią. Obie brutalne, czego Bunsch w swych opisach raczej zwykł unikać. Po mocno...

Tom 2 to jeszcze większa uczta dla ducha, kolebka polskiego chrześcijaństwa umiejętnie wpleciona w niezwykle ciekawe losy Dzika, Tarły czy też Zbrozły.
Trzeba przyznać że Bunsch bardzo umiejętnie zmieszał losy prawdziwych postaci z fikcyjnymi, a może nie fikcyjnymi?;)
Dla mnie podziw dla wielkości Mieszka znacznie wzrósł po przeczytaniu tych 2 pierwszych tomów historii Piastów.

Tom 2 to jeszcze większa uczta dla ducha, kolebka polskiego chrześcijaństwa umiejętnie wpleciona w niezwykle ciekawe losy Dzika, Tarły czy też Zbrozły.
Trzeba przyznać że Bunsch bardzo umiejętnie zmieszał losy prawdziwych postaci z fikcyjnymi, a może nie fikcyjnymi?;)
Dla mnie podziw dla wielkości Mieszka znacznie wzrósł po przeczytaniu tych 2 pierwszych tomów historii...

Troszkę myszką trącący język, a może to składnia. Dużo opisów, dialogów. Akcja nienachalna. Dwóch bohaterów na zasadzie antagonizmu psychologiczno - fizycznego przedstawionych. Wszystko to na tle wydarzeń właściwie bliżej legendarnych niż historycznych (biorąc pod uwagę "wiedzę" z okresu powstania powieści),a mimo to czyta się nieźle.

Troszkę myszką trącący język, a może to składnia. Dużo opisów, dialogów. Akcja nienachalna. Dwóch bohaterów na zasadzie antagonizmu psychologiczno - fizycznego przedstawionych. Wszystko to na tle wydarzeń właściwie bliżej legendarnych niż historycznych (biorąc pod uwagę "wiedzę" z okresu powstania powieści),a mimo to czyta się nieźle.