The Tattooist of Auschwitz

„Książkę należy postrzegać więc jako niemal pozbawioną wartości dokumentalnej impresję na temat Auschwitz, jedynie inspirowaną autentycznymi zdarzeniami. Proporcje pomiędzy świadectwem i faktografią a tworzącą narrację fikcją literacką, są zdecydowanie przesunięte w stronę literackości.”
„Z uwagi na ilość błędów merytorycznych książka ta nie może być rekomendowana jako wartościowa pozycja dla osób chcących poznać i zrozumieć dzieje KL Auschwitz”.
Memoria, 2018

Samo Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau wydało oświadczenie dotyczące książki:
„książka zawiera bardzo liczne błędy i informacje niezgodne z faktami a także nadinterpretacje, przeinaczenia i niedopowiedzenia”.
„Ponadto badacze i przedstawiciele muzeum obawiają się, że ludzie pod wpływem lektury „popatrzą” na los więźniów obozów koncentracyjnych przez pryzmat książki, uznając ją za merytoryczne i odpowiednie źródło wiedzy”.

Myślę, że nic więcej nie trzeba dodawać. Jak wiemy, tekst z „Memoria” dotarł do Heather Morris za sprawą dziennikarzy z „The Australian”. Natomiast komentarz autorki sprowadza się do tego, że napisała historię Lale’a Sokolova, a nie Holokaustu, co jest dla mnie absurdalnym wytłumaczeniem. Skoro postanowiła napisać książkę, której akcja jest osadzona w miejscu historycznym i to jeszcze z bardzo tragicznym tłem, powinna trzymać się ogólnych faktów, a nie tylko tych zasłyszanych od jednej osoby.

Odchodząc od kwestii historycznych to mamy kolejny przykładowy błąd: „wytknięto również niemożliwość wykorzystania penicyliny jako lekarstwa na tyfus, ponieważ antybiotyk był w tym czasie dopiero w fazie badań, a dostępny stał się po wojnie”.

Aż trudno uwierzyć, że autorka konsultowała się z historykami i nikt nie wyłapał rażących błędów.
Ale hajs musi się zgadzać, na co dowodem jest (niestety!) planowana ekranizacja książki.

„Warto w tym miejscu również wspomnieć, że w 2019 autorka wydała sequel “Tatuażysty z Auschwitz” - “Podróż Cilki”. Opowieść o szesnastoletniej dziewczynie, która musiała najpierw przejść przez Auschwitz, później przez rosyjski łagier. Jako swój sposób na przetrwanie wykorzystywała swoją urodę. Autorka przekonuje, że opisuje historię Cilki Klein (postać pojawia się już w “Tatuażyście z Auschwitz” a jej romans z SS-manem jest kolejnym zarzutem przeciwko autentyczności historii). Rodzina bohaterki uważa, że książka jest pełna pomówień, szczególnie bolą ich insynuacje kontaktów z SS-manami, a przybrany syn Cilki zagroził Heather wejściem na drogę sądową:
“Będzie mnie to kosztować wiele pieniędzy, ale jest to warte każdej ceny. Jestem zdeterminowany, żeby oczyścić imię Cecilii. Była wspaniałą kobietą, wielkim życiowym zwycięzcą i przyprawia mnie o straszliwą złość to, jak została zniesławiona”
BLOG krakowbooking.pl, 21.03.2022

Podsumowując, mam ogromną nadzieję, że takie chłamy w końcu zostaną zbojkotowane. A autorzy pokroju Morris przestaną łączyć swoje sfabularyzowane historie z tak trudnym historycznie tematem. A my czytelnicy będziemy coraz bardziej świadomi.

„Książkę należy postrzegać więc jako niemal pozbawioną wartości dokumentalnej impresję na temat Auschwitz, jedynie inspirowaną autentycznymi zdarzeniami. Proporcje pomiędzy świadectwem i faktografią a tworzącą narrację fikcją literacką, są zdecydowanie przesunięte w stronę literackości.”
„Z uwagi na ilość błędów merytorycznych książka ta nie może być rekomendowana jako...

Specjaliści z Muzeum Auschwitz już wystarczająco dużo napisali na temat zakłamań w tej książce. Mnie natomiast ruszyły mocno opinie: ,,lekko się czytało", ,,przyjemna lektura" i tym podobne, bo nie pasują do książki o takiej tematyce, a jeszcze bardziej działają na niekorzyść tej konkretnej pozycji. Mówimy tu o zagładzie milionów ludzi, o miejscu, które było przemyślaną maszyną śmierci. Czytanie o tym nie ma być ani lekkie, ani przyjemne. Dla osób, którym ta książka się podobała, lub co gorsze, uważają, że zawiera ona fakty na temat życia w obozie koncentracyjnym polecam artykuły Muzeum Auschwitz i przeczytania wspomnień byłych więźniów.

Specjaliści z Muzeum Auschwitz już wystarczająco dużo napisali na temat zakłamań w tej książce. Mnie natomiast ruszyły mocno opinie: ,,lekko się czytało", ,,przyjemna lektura" i tym podobne, bo nie pasują do książki o takiej tematyce, a jeszcze bardziej działają na niekorzyść tej konkretnej pozycji. Mówimy tu o zagładzie milionów ludzi, o miejscu, które było przemyślaną...

Piękna historia miłosną. Należy jednak pamiętać o tym że ta książka nie mówi o zwyczajach i prawdziwych historiach. Autor książki zdecydowanie za mało czasu poświęcił na wgłębienie się w prawdziwa historie obozowa. Tatuażyści w obozie nie mieli aż tak wielkich przywilejów. W książce jest przedstawiony fałszywy obraz Auschwitz, i na to trzeba zwrócić szczególną uwagę.

Piękna historia miłosną. Należy jednak pamiętać o tym że ta książka nie mówi o zwyczajach i prawdziwych historiach. Autor książki zdecydowanie za mało czasu poświęcił na wgłębienie się w prawdziwa historie obozowa. Tatuażyści w obozie nie mieli aż tak wielkich przywilejów. W książce jest przedstawiony fałszywy obraz Auschwitz, i na to trzeba zwrócić szczególną uwagę.

No cóż, zupełnie nierealny opis życia w hitlerowskim obozie. Autorka zapewne oparła się o wspomnienia Lalego Sokołowa, ale bardzo je zmodyfikowała i opisała jego historię tak jak sobie wszystko wyobrażała. Z historii Gity i Lalego zrobiła romansidło, które nijak ma się do rzeczywistości. Nie polecam.

No cóż, zupełnie nierealny opis życia w hitlerowskim obozie. Autorka zapewne oparła się o wspomnienia Lalego Sokołowa, ale bardzo je zmodyfikowała i opisała jego historię tak jak sobie wszystko wyobrażała. Z historii Gity i Lalego zrobiła romansidło, które nijak ma się do rzeczywistości. Nie polecam.

Przeczytałam tą książkę zaraz po jej wydaniu. Cenię sobie bardzo historie prawdziwe, biografie. Pomimo, iż skrytykowano autorkę za mijanie się z prawdą historyczną, to tak czy inaczej chłonęłam ją jak gąbka wodę. Tego typu historie nigdy nie są łatwe, nie są to lekkie opowiastki o wszystkim i o niczym. Nie jestem historykiem, by wypowiadać się tutaj czy w fabule jest rozbieżność historyczna czy nie, ale byłam w Auschwitz-Birkenau, pamiętam swoje wrażenia, smutek i żal, kiedy patrzyłam na to swoimi oczami i myślałam sobie jako nastolatka: tutaj ginęli ludzie... tutaj nie było litości dla nikogo, ludzie konali z głodu, zimna. Ogromne cierpienie. Do dziś pamiętam stosy ubrań, dziecięcych bucików, grzebienie i inne części garderoby, gdzie ludzie nieświadomi niczego szli do łaźni... pamiętam krematorium, napis na bramie przed wejściem, "PRACA CZYNI WOLNYM". Pamiętam drut kolczasty, okalający nazistowski obóz pracy. Pamiętam Brzezinkę... Czytając tą historię przypominałam sobie właśnie to, co było mi dane zobaczyć na własne oczy i co tylko mogłam sobie wyobrazić, a co przeżywali wszyscy Ci, którzy przeżyli to naprawdę. Co czuli Ci, którzy umierali, a co Ci, którym udało się przetrwać to piekło. Może fabuła nie do końca zgadza się z prawdą historyczną, ale do historii Lalego i Gity wrócę jeszcze na pewno. Z sentymentu, ale też dlatego by po prostu pamiętać.

Przeczytałam tą książkę zaraz po jej wydaniu. Cenię sobie bardzo historie prawdziwe, biografie. Pomimo, iż skrytykowano autorkę za mijanie się z prawdą historyczną, to tak czy inaczej chłonęłam ją jak gąbka wodę. Tego typu historie nigdy nie są łatwe, nie są to lekkie opowiastki o wszystkim i o niczym. Nie jestem historykiem, by wypowiadać się tutaj czy w fabule jest...

Wciągająca historia. Przemycone realia tamtych czasow, mimo wielu niezgodności, to nadal sporo o okrucienstwie Niemców zostało opisane. Nie jest to reportaż, więc sie nie czepiam

Wciągająca historia. Przemycone realia tamtych czasow, mimo wielu niezgodności, to nadal sporo o okrucienstwie Niemców zostało opisane. Nie jest to reportaż, więc sie nie czepiam

Mimo że i cierpieniu bardzo szybko się czyta .Trudny temat .

Mimo że i cierpieniu bardzo szybko się czyta .Trudny temat .

Dnf.
Książka strasznie spłaszcza cały temat, jest nierealna i beznadziejne jest to, że autorka wykorzystała imiona prawdziwych więźniów i zmieniła całą ich historię bez wiedzy rodziny. Najgorsze w tym wszystkim jest zapieranie się tego, że historia oparta jest na faktach.

Dnf.
Książka strasznie spłaszcza cały temat, jest nierealna i beznadziejne jest to, że autorka wykorzystała imiona prawdziwych więźniów i zmieniła całą ich historię bez wiedzy rodziny. Najgorsze w tym wszystkim jest zapieranie się tego, że historia oparta jest na faktach.

Książka do lekkich nie należy jednak jest w niej prawda historyczna...

Książka do lekkich nie należy jednak jest w niej prawda historyczna...

Książkę czyta się dobrze, ale ciężko jej dać ocenę wyższą niż 6/10.

Książkę czyta się dobrze, ale ciężko jej dać ocenę wyższą niż 6/10.