Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię oglądać filmy przyrodnicze, fascynuje mnie kultura innych państw.
Ale książki przyrodnicze? Wielkie nie. Kojarzyły mi się z nagrodami w szkole, uniwersalnymi książkami z ładnymi zdjęciami do pooglądania i odłożenia na półkę.
"Kobieta dwa" była moją pierwszą przeczytaną pozycją Martyny. Szczerze przyznam, skusiła mnie promocyjna cena tej książki, jednak już teraz wiem, że zakupię pozostałe dwie książki tej serii.
Są w niej, jak to w podróżniczej, piękne zdjęcia. Ale w przeciwieństwie innych, pozycja Wojciechowskiej zawiera treść, od której nie sposób się oderwać.
Wszystkie historie przedstawione są językiem prostym w odbiorze, ale niepozbawionym wrażeń, oddziaływających na czytelnika.
Martyna przedstawia nam historie każdej z tych kobiet w sposób niezwykle obrazowy, zawierając przy tym własne refleksje.

Ważne jest dla mnie żeby książka była "jakaś" w odbiorze. Niech wywołuje uczucia, nawet te negatywne, ale niech nie będzie tylko mdłym zlepkiem liter, opowieścią na zabicie czasu.
Ta wywołuje. Nawet więcej. Historie są tak dobrane, że każda wywołuje inne emocje.
Od niezrozumienia, współczucia, empatii, po zdziwienie różnorodnością, podziw dla poświęcenia, zazdrość tym, którzy mają w sobie tyle zacięcia by spełniać marzenia, i refleksje, gdy Martyna opowiada o Japonii, w której mając wszystko, można czuć ogromną samotność.
Wrócę. Z pewnością, nie będzie to książka, która stała będzie zakurzona na półce, ale będę do niej wracać. Do tej i innych pozycji Maryny bo szczerze przyznam, oczarowała mnie.
Z łatwością podbiła moje serce. I autorka i bohaterki.

Lubię oglądać filmy przyrodnicze, fascynuje mnie kultura innych państw.
Ale książki przyrodnicze? Wielkie nie. Kojarzyły mi się z nagrodami w szkole, uniwersalnymi książkami z ładnymi zdjęciami do pooglądania i odłożenia na półkę.
"Kobieta dwa" była moją pierwszą przeczytaną pozycją Martyny. Szczerze przyznam, skusiła mnie promocyjna cena tej książki, jednak już teraz wiem,...

Kiedy czytałam, zastanawiałam się, czy to rzeczywiście książka oparta na prawdziwych wydarzeniach. Po doczytaniu reszty, a następnie prześledzeniu całej sprawy w sieci m.in. obejrzeniu opisywanego odcinka BBC Newsnight z 2000 roku moje wątpliwości zostały rozwiane. Jednak naszła mnie myśl, że lepiej by było, gdyby to jednak fantazja autora mogła wpłynąć na to, że książkę czyta się z zapartym tchem. To, że taka historia się wydarzyła i przyznajmy, że takie historie dzieją się nadal jest zatrważające.
Na fakt, że ciężko mi było uwierzyć, że historia wydarzyła się na prawdę wpłynęła nie opisywana patologia, gwałty i molestowanie, ale raczej ta obojętność ludzi, których zadaniem jest pomaganie, bagatelizowanie problemu i kolejne akty jawnej przemocy, które dotykały autorkę w miejscach pomocy.
Wielki ukłon w stronę autorki, że odważyła się opowiedzieć światu swoją historię i wielkie brawa za jej działalność na rzecz dzieci.

Kiedy czytałam, zastanawiałam się, czy to rzeczywiście książka oparta na prawdziwych wydarzeniach. Po doczytaniu reszty, a następnie prześledzeniu całej sprawy w sieci m.in. obejrzeniu opisywanego odcinka BBC Newsnight z 2000 roku moje wątpliwości zostały rozwiane. Jednak naszła mnie myśl, że lepiej by było, gdyby to jednak fantazja autora mogła wpłynąć na to, że książkę...

Czytając, w myślach kłębią się pytania.
Co by było gdybym... gdybym ja... gdybym wtedy... gdybym tam...
Odrywając wzrok od książki, z której krzyczy przerażenie, odczłowieczenie, nieludzkie okrucieństwo, patrzę na otaczający mnie świat. Siedzę w ogrodzie. Wiosna. Ogród, kwiaty, ptaki, które do tej pory przeszkadzały swoim świergotaniem przy czytaniu książki. Teraz, delektuję się tym dźwiękiem. To natura. Dźwięk wolności. Kolory, słońce ciepło otulające promieniami. I nagle wszystko nabiera jeszcze większego niż do tej pory piękna. Jednocześnie strony cuchną kanalizacyjnym szlamem i przenoszę się w ten świat... O ile można go tak nazwać. Najstraszniejszy koszmar dla ludzi wyrządzony przez ludzi. Ogromna niesprawiedliwość. I pytanie, dlaczego?

Oni ocaleli. Ocaleli, byśmy my pamiętali. Ocaleli, byśmy mogli poznać tę historię. Ocaleli, by okrucieństwo wojny przypominało, do jakiego zezwierzęcenia i wyzbycia się jakichkolwiek altruistycznych uczuć zdolny jest człowiek. I do jakiego zezwierzęcenia zmuszeni są Ci, którzy pozostają ofiarami, a wszystko po to by przetrwać. Przetrwać w świecie, do którego wszyscy mamy takie samo prawo, a jednak znajdują się tacy, którzy nadają sobie prawo decydowania o życiu innych.

Czy lubię tę książkę? Nie. Nie lubię jej. Mimo, że jest zakończona happy endem. Mimo, że zawiera w sobie to, co dobra książka mieć powinna. Nikt nie powinien lubić tej opartej na faktach historii. Nie możemy polubić, by nie dopuścić, żeby znowu się wydarzyły... Każdy człowiek jest powołany do godności. I zasługuje na nią przez całe życie.

Czytając, w myślach kłębią się pytania.
Co by było gdybym... gdybym ja... gdybym wtedy... gdybym tam...
Odrywając wzrok od książki, z której krzyczy przerażenie, odczłowieczenie, nieludzkie okrucieństwo, patrzę na otaczający mnie świat. Siedzę w ogrodzie. Wiosna. Ogród, kwiaty, ptaki, które do tej pory przeszkadzały swoim świergotaniem przy czytaniu książki. Teraz,...