Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie piszę, że Cię kocham, bo to bzdura, ale pewnie Cię kocham.

Nie piszę, że Cię kocham, bo to bzdura, ale pewnie Cię kocham.

Radość, Sabina; kiedy ludzi łączy nie tylko namiętność, już nie tylko namiętność, pierwsza pojawia się radość- powiedziała kiedyś Agata. -Pierwszy znak miłości to ona, zaraz następne jest cierpienie.

Radość, Sabina; kiedy ludzi łączy nie tylko namiętność, już nie tylko namiętność, pierwsza pojawia się radość- powiedziała kiedyś Agata. -Pi...

Co czuje ktoś, kto w jednej chwili niszczy dorobek ludzkiego życia albo rzeczy tworzone przez wieki, przez wiele pokoleń, wymazuje ślady dobrej woli człowieka? To jest wojna - sprowadzić wszystko do takiego samego nieistnienia, pozbawić różnic. Zamienić toaletę miejską i zabytkowy klasztor w taką samą kupę gruzów, zabić człowieka i kota takim samym pociskiem.

Co czuje ktoś, kto w jednej chwili niszczy dorobek ludzkiego życia albo rzeczy tworzone przez wieki, przez wiele pokoleń, wymazuje ślady dob...

Jutro będzie niedziela, w niedzielę nie można popchnąć ani oszukać czasu, niedzielnego czasu, rozciągliwego jak guma czasu Marcela Prousta. W niedzielę nie jest się starszym księgowym ani szewcem, nie ma się uświęconego miejsca za biurkiem ani za ladą sklepową, niczego co zostało do człowieka dodane. W niedzielę ogląda się przed lustrem swoją własną odkrytą duszyczkę, swoje małe prywatne życie. (...) Niedziela jest dla starszych i zmęczonych, niedziela jest dla małżeństw, niedziela jest dla szczęśliwie zakochanych. Samotni sami są sobie winni, a niedziela jest karą dla winnych. W tym rozległym dniu jest tyle miejsca na miłość, na odpoczynek, na radość co na cierpienie, na celebrowanie cierpienia. Nigdy nie kochałam ciebie bardziej niż w niedzielę. Tylko w niedzielę potrafię cię tak nienawidzić. Pozbawiłeś mnie nawet ostatniej deski ratunku: chęci podniesienia słuchawki telefonu.

Jutro będzie niedziela, w niedzielę nie można popchnąć ani oszukać czasu, niedzielnego czasu, rozciągliwego jak guma czasu Marcela Prousta. ...

Diego zwalnia migawkę... W tej samej chwili ryba ucieka chłopcu. Widzę zdjęcie: dziecko-mewa i ryba w locie w kierunku słońca, które odchodzi. Jedna chwila. Przypadkowe piękno. To była rzeczywiście tylko chwila, bo kiedy ryba wpadła do wody chłopczyk uciekł, a słońce zaszło za horyzont, pozostawiając za sobą niebo matowe i jednolite. Widzę, jak Diego kładzie się na wznak i oddycha ciężko, ściskając swoją lejkę. I myślę sobie, że istnieje anioł, który czasami pomaga utrwalić takie chwile, bo jest mu nas żal, żal mu tego wszystkiego, co nam umyka, czego nie potrafimy zatrzymać pod powiekami. Pewnego dnia, który jest jeszcze daleko, Gojko, patrząc na to zdjęcie oczami, które wchłonęły już wszystko, stwierdzi: Teraz wiem, czym jest sztuką... - i przenikając mnie niezmąconym, mądrym spojrzeniem, dopowie: To Bóg, który tęskni za ludźmi.

Diego zwalnia migawkę... W tej samej chwili ryba ucieka chłopcu. Widzę zdjęcie: dziecko-mewa i ryba w locie w kierunku słońca, które odchodz...

...przecież ja go nie kochałam wtedy, tak myślę, nie pomyślałam jeszcze wtedy, że go kocham, a trzeba być świadomym, żeby to była miłość.

...przecież ja go nie kochałam wtedy, tak myślę, nie pomyślałam jeszcze wtedy, że go kocham, a trzeba być świadomym, żeby to była miłość.