Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oto jest opowieść pacjentki z borderline, Rachel Reiland. Oczywiście nie trzeba mieć borderline żeby to czytać, myślę że każdy choć odrobinę zainteresowany tematem może coś wynieść z tej lektury.

Książka jest wciągająca, dobra, styl prosty, można szybko czytać – niemniej czytanie również jest nieprzyjemne, bo cóż jest przyjemnego w praniu czyiś emocjonalnych brudów, o tym jak ktoś cierpi, a jednocześnie sam jest nieprzyjemny dla otoczenia. Ha, jakie złożone uczucie.
Kilka wniosków:
- albo autorka nieco przesadza, albo Amerykanie to jest jakiś inny rodzaj człowieka, ten amerykański przesadyzm, postawa roszczeniowa, bezczelność, wrzeszczenie na lekarza i wyzywanie go od tchórzy...
- mąż głównej bohaterki nie ma żadnych wad, i to mi się wydaje diabelsko podejrzane, jest idealny i święty, a z bohaterką naprawdę ciężko jest wytrzymać (bardzo szczere opisy, nie wybielające siebie), tak więc nie rozumiem dlaczeego nie odszedł od takiej trudnej osoby. nie wierzę wręcz że taki człowiek istnieje
- autorka ma szczęście że znalazła dobrego lekarza za pierwszym razem gdy była hospitalizowana; normalni ludzie tułają się szukając odpowiedniego lekarza, a to jest takie wyczerpujące, niewątpliwie duża część zrezygnuje na tym etapie
- autorka pisze że ma problemy finansowe, ale (z pomocą rodziny, ale jednak!) stać ją na 3 sesje terapeutyczne w typodniu po 120 dolarów każda (360 dolarów na tydzień, przez kilka lat!) – takie problemy finansowe to samemu by się chciało mieć, powiedział Polak w polskiej rzeczywistości... w jej przypadku terapia trwała 4 lata. wyobraź sobie przez 4 lata płacić 360 dolarów tygodniowo. matko boska. no ale tak, terapia powinna być tak intensywna, jedno spotkanie na tydzień lub dwa jak proponuje Polakom NFZ to gorzki, gorzki żart.
- typ terapii jaki odbywa autorka to ta słynna psychoanaliza, i choć jej niby zdaje się pomagać, nie wiem czy to takie dobre, teraz ponoć się od tego odchodzi. trochę inne czasy, trochę inaczej się ludzi leczy
- wg katolicyzmu złe myśli są równie złe jak ze czyny. generalnie odżegnuje się od religii, ale pewne rzeczy z dzieciństwa tkwią głęboko i człowiek wpada w jakąś paranoję myślową, że człowiek siedzi i gapi się w sufit, nic nie robi, a ma wrażenie że jest gorszy od Hitlera, według tych kryteriów. gdyby móc wyrzucić z głowy to przekonanie, a zamiast niego móc myśleć, że na uczucia i myśli nie do konca mam wpływ, ale na czyny mam, więc czyny się liczą – to. by. było. dobrze.
- również kwestia nadstawiania drugiego policzka – pasywne znoszenie zła i krzywd do niczego mnie prowadzi. zwykle nawet nie poprawia characteru a jedynie zwiększa frustrację, rozczarowanie... jest to wręcz sprzeczne z instynktem przetrwania
- katolicyzm, no właśnie. autorka generalnie jest katoliczką choć ze swoją wiarą ma problemy, chwilami nie wierzyła, latami się nie modliła, i mówiła o tym otwarcie. wszelako kiedyś tam zapisała się do grupy katolickiej jakieś parafialnej, zaprzyjaźniła się z tymi ludźmi, i byli oni dla siebie wszyscy wsparciem. w dodatku autorka trafiła na nienawiedzonego księdza proboszcza, nawet zupełnie sensownego przyznam. aż za dużo szczęścia, choć tutaj potrafię to sobie wyobrazić. jak? otoż w USA katolicyzm nie jest główna religią. główne chrześcijańskie wyznanie to protestantyzm, katolików jest sporo mniej. a poza tym jest mnóstwo "śmiecia multi kulti", haha... no, i skoro jest relatywnie mało katolików, mniejsza ilość pociąga za sobą większą jakość. również księża musza się starać o wiernych, a nie tak jak u nas, gdzie żyje im się za dobrze.
-te problemy a’la tożsamość, płeć, seks - nie mam takich problemów jak ona ale doskonale rozumiem o co jej chodzi, rozumiem ją aż za dobrze, a większość ludzi nawet nie myśli za bardzo na ten temat... bo nie musi.

Oto jest opowieść pacjentki z borderline, Rachel Reiland. Oczywiście nie trzeba mieć borderline żeby to czytać, myślę że każdy choć odrobinę zainteresowany tematem może coś wynieść z tej lektury.

Książka jest wciągająca, dobra, styl prosty, można szybko czytać – niemniej czytanie również jest nieprzyjemne, bo cóż jest przyjemnego w praniu czyiś emocjonalnych brudów, o...