Jesteśmy społecznością, która kocha książki

świetny przewodnik dla wybierających się do Barcelony na kilka-kilkanaście dni, by spokojnie poczuć klimat stolicy Katalonii. 8 dniową trasę zamknąłem w 5dniowym intensywnym spacerze celowo czasami zbaczając z trasy, by odkryć coś swojego i celowo rezygnowałem z przejażdżek metrem, czy autobusem na rzecz spaceru, od centrum starego miasta po Park Guella i zdecydowanie polecam takie poznanie miasta. Jedynym wyjątkiem była trasa od Camp Nou do wzgórza Tibidabo - tu podróżowałem rowerem, po świetnych ścieżkach rowerowych :)
Jedyne co bym ulepszył, to mapki - uważam, że gdyby były dokładniejsze, to przewodnik zasługiwałby na najwyższą ocenę.
PS: uważam, że zaliczenie najważniejszych obiektów w jeden dzień lub w weekend pozostawi olbrzymi niedosyt, bo Barcelonę trzeba poczuć, zasmakować, być chwilę jej częścią :)

świetny przewodnik dla wybierających się do Barcelony na kilka-kilkanaście dni, by spokojnie poczuć klimat stolicy Katalonii. 8 dniową trasę zamknąłem w 5dniowym intensywnym spacerze celowo czasami zbaczając z trasy, by odkryć coś swojego i celowo rezygnowałem z przejażdżek metrem, czy autobusem na rzecz spaceru, od centrum starego miasta po Park Guella i zdecydowanie...

Książkę przeczytałem podróżując pociągiem nomen omen na wschód od Krakowa, uciekając od zgiełku, tragedii smoleńskiej i wielkiego zamieszania jakie wtedy panowało i być może dlatego, jadąc w przeciwną stronę niż ludzie kierujący swoje spojrzenia w stronę grodu Kraka, było mi łatwiej wejść w skórę autora i przeżywać tę podróż do nikąd, być może z takimi samymi jak w jego książce pasażerami pociągów zmierzających w nieznanym kierunku.
I być może będę wiedział na pewno, gdy wrócę kiedyś do tej lektury.

Książkę przeczytałem podróżując pociągiem nomen omen na wschód od Krakowa, uciekając od zgiełku, tragedii smoleńskiej i wielkiego zamieszania jakie wtedy panowało i być może dlatego, jadąc w przeciwną stronę niż ludzie kierujący swoje spojrzenia w stronę grodu Kraka, było mi łatwiej wejść w skórę autora i przeżywać tę podróż do nikąd, być może z takimi samymi jak w jego...

Nie można przejść obojętnie koło tytułu, który tak bezceremonialnie wyrzuca nas gdzieś na margines społeczeństwa wraz z głównymi bohaterami powieści, do brutalnego, brudnego świata, podzielonego na ludzi, którzy żyją wg. jego zasad i wiecznych nieudaczników, szukających jedynie pierwotnych uciech.
W powieści Niccolo Ammantiego czuć biedę, brud i ból i problemy głównych bohaterów, którzy spróbują wyrwać się ze świata ludzi przegranych.

Nie można przejść obojętnie koło tytułu, który tak bezceremonialnie wyrzuca nas gdzieś na margines społeczeństwa wraz z głównymi bohaterami powieści, do brutalnego, brudnego świata, podzielonego na ludzi, którzy żyją wg. jego zasad i wiecznych nieudaczników, szukających jedynie pierwotnych uciech.
W powieści Niccolo Ammantiego czuć biedę, brud i ból i problemy głównych...

Ogromnie cieszę się, że mogłem przeczytać MW. Długo leżała u mnie na półce i czekała na odpowiedni moment. Nie spodziewałem się ile można wyciągnąć wniosków, historii, jakie szczegóły dostrzec i gdzie zawędrować patrząc na jeden obraz. Jeśli dodam, że obrazów jest kilka w każdej z XV sal Muzeum Wyobraźni to każdy, kto sięgnie po ten tytuł może przygotować się na bardzo subiektywną podróż w czasie i przestrzeni z Waldemarem Łysiakiem, kończąc ją totalnie spełnionym w gabinecie dyrektora.

Ogromnie cieszę się, że mogłem przeczytać MW. Długo leżała u mnie na półce i czekała na odpowiedni moment. Nie spodziewałem się ile można wyciągnąć wniosków, historii, jakie szczegóły dostrzec i gdzie zawędrować patrząc na jeden obraz. Jeśli dodam, że obrazów jest kilka w każdej z XV sal Muzeum Wyobraźni to każdy, kto sięgnie po ten tytuł może przygotować się na bardzo...

Przystępowałem do tej lektury po przeczytaniu Cienia Wiatru, Gry Anioła oraz Księcia Parnasu, więc oczywiste było, że moje oczekiwania były ogromne. Czekałem na akcję, do której już zdążyłem się przyzwyczaić i momentami moje pragnienie udało się zaspokoić, głównie dzięki Ferminowi i jego nieodkrytej dotąd historii. Zabrakło podtrzymania niepewności, wyczekiwania i akcji, która niestety umarła wraz z więźniem z celi nr 14.
Mimo wszystko jest to historia, którą czyta się błyskawicznie i powinna być obowiązkowym punktem fanów Zafona, który w moim odczuciu nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, a jedynie starał się uśpić uwagę, by wrócić z czymś naprawdę mocnym ;)

Przystępowałem do tej lektury po przeczytaniu Cienia Wiatru, Gry Anioła oraz Księcia Parnasu, więc oczywiste było, że moje oczekiwania były ogromne. Czekałem na akcję, do której już zdążyłem się przyzwyczaić i momentami moje pragnienie udało się zaspokoić, głównie dzięki Ferminowi i jego nieodkrytej dotąd historii. Zabrakło podtrzymania niepewności, wyczekiwania i akcji,...

Mój drugi kontakt z Zafonem, Cmentarzem Zapomnianych Książek i Barceloną. Tym razem fascynująca Barcelona jest tłem dla wydarzeń sprzed Cienia Wiatru. Niezwykła, zawiła, wciągająca niczym wir w nurcie rwącej rzeki. Przyznaję, że wielokrotnie dałem się zaskoczyć zmianom akcji i rozwojowi wydarzeń. Styl Zafona porywa na długie wieczory i nie chce wypuścić z kart książki.

PS:Podobnie jak David Martin mam na oku domek z wieżyczką, który zawładnął mną kilka lat temu, dzięki czemu historia była mi jeszcze bliższa i chciałem ją przeżyć :)

Mój drugi kontakt z Zafonem, Cmentarzem Zapomnianych Książek i Barceloną. Tym razem fascynująca Barcelona jest tłem dla wydarzeń sprzed Cienia Wiatru. Niezwykła, zawiła, wciągająca niczym wir w nurcie rwącej rzeki. Przyznaję, że wielokrotnie dałem się zaskoczyć zmianom akcji i rozwojowi wydarzeń. Styl Zafona porywa na długie wieczory i nie chce wypuścić z kart książki....

Świetna gra słowem i obrazem. Książkę nie tylko przez jej długość się dosłownie połyka w moment i ma się niedosyt, choć głód estetyczny zostaje zaspokojony. Fantastyczny dodatek do opowieści okalających Cmentarz Zapomnianych Książek.
Polecam.

Świetna gra słowem i obrazem. Książkę nie tylko przez jej długość się dosłownie połyka w moment i ma się niedosyt, choć głód estetyczny zostaje zaspokojony. Fantastyczny dodatek do opowieści okalających Cmentarz Zapomnianych Książek.
Polecam.

Niesamowita książka, której dałem się porwać i pochłonąć na kilka jesiennych wieczorów. Nie wiem czy tylko na mnie tak działała, ale niezwykłe opisy miejsc i akcji pozwoliły mi się przenieść na ulice XX wiecznej Barcelony i niemal wszystkiego dotknąć, zupełnie jak w "Niekończących się opowieściach".
Gorąco polecam!

Niesamowita książka, której dałem się porwać i pochłonąć na kilka jesiennych wieczorów. Nie wiem czy tylko na mnie tak działała, ale niezwykłe opisy miejsc i akcji pozwoliły mi się przenieść na ulice XX wiecznej Barcelony i niemal wszystkiego dotknąć, zupełnie jak w "Niekończących się opowieściach".
Gorąco polecam!