Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem dłużnikiem Ojca chrzestnego. Choć z początku niczym Bonasera podchodziłem z lekkim dystansem do zaoferowanej mi przyjaźni, to już po paru stronach uderzył mnie piorun Sycylijski i zostałem urzeczony klimatem mafijnego świata, gdzie bezwzględność i okrucieństwo przeplatają się z elegancją i wartościami, takimi jak rodzina czy honor. Fabuła jest złożona i pochłania bardziej niż gangsterskie życie włoskich emigrantów. Choć trzeba niestety przyznać (choćby groziła za to głowa konia w łóżku), że mnogość postaci i odgałęzień historii spowalniają lekko akcję i tempo powieści. Jednak jest to cena jaką warto zapłacić za rozbudowanie, jakie otrzymaliśmy i odpowiednie zamknięcie wszystkich wątków. Co do bohaterów, powiem krótko, to prawdziwi Sycylijczycy. Jeśli jeszcze zastanawiasz się czy wejść w konszachty z rodziną Corleone, przeczytaj bez wahania. To propozycja nie do odrzucenia.

Jestem dłużnikiem Ojca chrzestnego. Choć z początku niczym Bonasera podchodziłem z lekkim dystansem do zaoferowanej mi przyjaźni, to już po paru stronach uderzył mnie piorun Sycylijski i zostałem urzeczony klimatem mafijnego świata, gdzie bezwzględność i okrucieństwo przeplatają się z elegancją i wartościami, takimi jak rodzina czy honor. Fabuła jest złożona i pochłania...

Antyutopia odmienna od innych. Tutaj prawie każdy jest szczęśliwy, nikt nie odczuwa potrzeby buntu przeciw władzy, społeczeństwo stawiane jest na pierwszym miejscu, a jednostka nie jest uciskana, tylko robi to co lubi najbardziej (dzięki odpowiedniemu uwarunkowaniu). Wszystko jest stabilne, oparte na nauce, choroby i starość odeszły w niepamięć, śmierć nie wzbudza lęku. No i są nieszkodliwe, propagowane przez wszystkich narkotyki. Nasuwa się pytanie, gdzie problem? Brak miłości i głębszych ludzkich relacji? Jest za to seks bez zobowiązań z kim się chce oraz przeradzające się w wspomaganą środkami psychoaktywnymi orgię spotkania wspólnot. Brak głębszego celu i sensu życia? Po co skoro wszyscy są szczęśliwi i życie jest wygodne. Szerzący się konsumpcjonizm? No ale przecież golf z przeszkodami jest taki super. Brak sztuki? Mamy za to prymitywne czuciofilmy, skutecznie wzbudzające emocje. Brak rozwoju nauki? Już dość się rozwinęła, nikt nie chce dalszego postępu, to prowadzi do destabilizacji. Brak wiary? Ale nikt nie boi się śmierci, a pustkę duchową można zapełnić narkotykami. Brak negatywnych uczuć? Są chemiczne stymulanty.
Nagle odechciewa się mieszkać w nowym, wspaniałym świecie (choć po odpowiednim uwarunkowaniu embrionalnym, przyjęłoby się go z entuzjazmem). Pozostaje odetchnąć, że nasza rzeczywistość jest inna. Choć gdy się spojrzy na postępującą wszędzie komercje, konsumpcje, dążenie do bezwzględnego i stałego szczęścia połączonego z brakiem negatywnych uczuć, przemianę sztuki w lekką i popularną rozrywkę, rosnące ruchy negujące fakty naukowe i szerzące pseudonaukowe teorie, panującą modę na ateizm, mniejszą trwałość związków i relacji międzyludzkich, odrzucenie jednostek nie pasujących do ogółu trzeba przyznać, że książka Huxleya choć stara, trochę prawdy w sobie miała.

Antyutopia odmienna od innych. Tutaj prawie każdy jest szczęśliwy, nikt nie odczuwa potrzeby buntu przeciw władzy, społeczeństwo stawiane jest na pierwszym miejscu, a jednostka nie jest uciskana, tylko robi to co lubi najbardziej (dzięki odpowiedniemu uwarunkowaniu). Wszystko jest stabilne, oparte na nauce, choroby i starość odeszły w niepamięć, śmierć nie wzbudza lęku. No...

Pielgrzymie, usiądź i posłuchaj opowieści siedmiu wędrowców (choć historii poznajemy w sumie sześć) zmierzających na spotkanie z Dzierzbą. Bez obaw nie będą to nudne pogadanki, ale bardzo ciekawe, czasami poruszające, kiedy indziej pomysłowe historie. Już po pierwszej, złapiesz się na tym, że cel podróży staje się mniej intrygujący, niż kolejna opowieść. W dodatku współtowarzysze przestają być anonimowi i określeni jedynie przez zawód, jaki wykonują. Zaczynasz ich lubić, lub darzysz wyraźną niechęcią, a po poznaniu ich życiorysu już dłużej nie będą nijacy i obojętni. Otaczający was świat staje się subtelnie coraz bardziej rozbudowany, ale nie martw się, naprawdę ciężko się w tym wszystkim pogubić. Kolejne elementy układanki zaczynają się ze sobą łączyć, ale ostatecznie powstaje z nich duży znak zapytania i kilka sugestii, jak to wszystko się potoczy. Z racji, że to pielgrzymka nie może też zabraknąć wątków metafizycznych. Podczas wyprawy zetkniesz się z licznymi motywami z wielu religii (Chrześcijaństwo, Islam, Judaizm, gnostycyzm i oczywiście kościół Dzierzby) połączonych z filozoficznymi dywagacjami. A żeby poczuć się jeszcze bardziej uduchowionym pojawia się tu postać i twórczość angielskiego romantyka, Johna Keatsa. Cała ta mieszanka przyrządzona w odpowiednich proporcjach sprawdza się tu idealnie. Szkoda tylko, że gdy dosłownie metry dzielą nas od kresu wyprawy, okazuje się, że musimy się zatrzymać, bo jedna księga nie wystarczy, by objawić przed nami wszystkie tajemnice.

Pielgrzymie, usiądź i posłuchaj opowieści siedmiu wędrowców (choć historii poznajemy w sumie sześć) zmierzających na spotkanie z Dzierzbą. Bez obaw nie będą to nudne pogadanki, ale bardzo ciekawe, czasami poruszające, kiedy indziej pomysłowe historie. Już po pierwszej, złapiesz się na tym, że cel podróży staje się mniej intrygujący, niż kolejna opowieść. W dodatku...