Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba przeczytałam już za dużo książek o uzależnieniach, dlatego ciężko byłoby mi zachwycać się nad "Najgorszym człowiekiem..." i może po prostu ze względu na otrzymane nagrody spodziewałam się czegoś innego. Niemniej jednak, jest to bardzo szczera książka, odkrywająca kłębiące się w Krystynie uczucia od dzieciństwa, które ostatecznie ujawniają się w chorobie. Małgorzata Halber dobitnie pokazuje, że tak jak alkoholizm, jak ciągłe pieczenie, to uzależnienie, z którym samemu ciężko jest sobie poradzić. Warto sięgnąć

Chyba przeczytałam już za dużo książek o uzależnieniach, dlatego ciężko byłoby mi zachwycać się nad "Najgorszym człowiekiem..." i może po prostu ze względu na otrzymane nagrody spodziewałam się czegoś innego. Niemniej jednak, jest to bardzo szczera książka, odkrywająca kłębiące się w Krystynie uczucia od dzieciństwa, które ostatecznie ujawniają się w chorobie. Małgorzata...

Jean-Marc mówi do Chantal, że "żadna miłość nie przetrwa w milczeniu", sam jednak, choć nieświadomy konsekwencji swojej błahej zagrywki, wystawia ich związek na próbę, wplatając w niego morze tajemnic i niedomówień.
Chantal nie jest już dwudziestolatką, ma za sobą różne przeżycia i mimo znalezienia swojej miłości czuje się nieatrakcyjna. Jean-Marc zaczyna wysyłać jej anonimowe liściki, w których ona stara się rozpoznać mężczyzn codziennie mijanych na ulicy. Od początku Kundera prowadzi fabułę niczym romans, natomiast wszelkie niedomówienia między partnerami powodują nagłą zmianę w coś na wzór kryminału. Niebanalna historia miłosna z zaskakującym zakończeniem. We mnie wzbudziła pytanie - czy to wszystko nie było snem jednego z nich?

Jean-Marc mówi do Chantal, że "żadna miłość nie przetrwa w milczeniu", sam jednak, choć nieświadomy konsekwencji swojej błahej zagrywki, wystawia ich związek na próbę, wplatając w niego morze tajemnic i niedomówień.
Chantal nie jest już dwudziestolatką, ma za sobą różne przeżycia i mimo znalezienia swojej miłości czuje się nieatrakcyjna. Jean-Marc zaczyna wysyłać jej...

Stykając się po raz kolejny z prozą pana Żulczyka można zauważyć już pewne tendencje autora - samą budowę książki, podział narracji, styl wypowiedzi bohaterów. "Wzgórze psów" jednakże bardzo wyróżnia się na tle pozostałego dorobku pisarza. Rzeczywiście można uznać go za dojrzałą i zaskakującą do samego końca powieść. Najbardziej ciekawym zabiegiem w tej książce jest uniwersalizacja miejsca zdarzeń - Zybork tak naprawdę mógłby być jakimikolwiek miastem gdziekolwiek w Polsce, natomiast otoczenie jezior, lasów nadaje całości wątku kryminalnego dodatkowej grozy, uczucia, że coś wisi w powietrzu. "Wzgórze...", mimo że wydaje się na długie, to czyta się zaskakująco szybko; podczas czytania żadna z 862 stron nie wydawała się zbędnym przedłużeniem akcji. Godna polecenia, nie tylko fanom Żulczyka.

Stykając się po raz kolejny z prozą pana Żulczyka można zauważyć już pewne tendencje autora - samą budowę książki, podział narracji, styl wypowiedzi bohaterów. "Wzgórze psów" jednakże bardzo wyróżnia się na tle pozostałego dorobku pisarza. Rzeczywiście można uznać go za dojrzałą i zaskakującą do samego końca powieść. Najbardziej ciekawym zabiegiem w tej książce jest...