Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na taką historię czekałam od lat. Słyszałam w niej wilcze wycie, czułam podmuch wiatru, drżałam, na myśl o powrocie do Koziej Twierdzy, rozumiałam i złościłam z bezsilności, płakałam, śmiałam się, współczułam i kochałam. Warsztat autorki nie pozostawia złudzeń, że powinna stać się ikoną współczesnej fantastyki. Świat wykreowany z dbałością o detale aż do ostatniego źdźbła trawy. Bohaterowie pełni życia, trosk, emocji, zmuszeni do dokonywania wyborów pomiędzy tym, co trudne i tym co konieczne. Tu nie ma prostej drogi. Opisany przez Robin Hobb świat przywołuje poniekąd rozległe uniwersum Tolkiena, a styl nie pozwala odłożyć jej na później. Myśli dzielone z głównym bohaterem sprawiają, że choć momentami postępuje on niewłaściwie i emocjonalnie to staje się on bliski, wręcz bliźniaczy i doskonale zaczyna się rozumieć jego trwogę. I chyba dzięki temu wpadłam w tę historię cała czując, jakby Królestwo Sześciu Księstw było moją nową ojczyzną. Piękna historia i każdy powinien po nią sięgnąć.

Na taką historię czekałam od lat. Słyszałam w niej wilcze wycie, czułam podmuch wiatru, drżałam, na myśl o powrocie do Koziej Twierdzy, rozumiałam i złościłam z bezsilności, płakałam, śmiałam się, współczułam i kochałam. Warsztat autorki nie pozostawia złudzeń, że powinna stać się ikoną współczesnej fantastyki. Świat wykreowany z dbałością o detale aż do ostatniego źdźbła...

Lepsza niż jej poprzedniczka, jednak nadal ten styl autora, zaczynanie się opowiadania nigdzie z idiotycznymi falami i zrywami emocjonalnymi drażni do bólu... choć polubiłam Geralta, to czasami miałam wrażenie, że zachowuje się, jak nastolatek podczas burzy hormonów. Poza tym historie opowiedziane na skróty, choć świat można było bardzo fajnie rozbudować - hell, nawet opowiadania mają tło, które rysuje ich granice. Tutaj ten świat jest niedookreślony, prawie żaden. Bohaterowie płascy, często tak naiwni, że odkładałam to cholerstwo w kąt i nie miałam zamiaru wracać. Skończyłam tylko dlatego, że szukałam sensu w tej nagłej popularności. Ehh, no i gdzie ten fenomen...

Lepsza niż jej poprzedniczka, jednak nadal ten styl autora, zaczynanie się opowiadania nigdzie z idiotycznymi falami i zrywami emocjonalnymi drażni do bólu... choć polubiłam Geralta, to czasami miałam wrażenie, że zachowuje się, jak nastolatek podczas burzy hormonów. Poza tym historie opowiedziane na skróty, choć świat można było bardzo fajnie rozbudować - hell, nawet...

Mam problem z tą książką. Rzuciłam się na nią z zachwytem po ukończeniu odcieni magii, ale... zawiodłam się. Przyznaję to z bólem, ale naprawdę tak było. Może też dlatego, że ja nie lubię w DC Marvela itd. Ale ta historia naprawdę totalnie mnie nie urzekła i męczyłam się z nią. Choć pomysł ciekawy, to świat hamerykański drażni mnie w powieściach już od jakiegoś czasu, bo jest bardzo stereotypowy co i tutaj ma miejsce, bohaterowie jacyś mało wyraźni, dość płascy, co jest totalnym przeciwieństwem poprzedniej serii, choć przyznaję, że i duologia Okrutna pieśń też jakoś mną nie wstrząsneła. Niewątpliwym plusem jest sposób poprowadzenia akcji. Bardzo ciekawa struktura. Miałam jednak smak na tę książkę, ale na końcu języka czułam cały czas gorycz... i chyba nie umiem ocenić tej książki obiektywnie. Trudno. Szkoda.

Mam problem z tą książką. Rzuciłam się na nią z zachwytem po ukończeniu odcieni magii, ale... zawiodłam się. Przyznaję to z bólem, ale naprawdę tak było. Może też dlatego, że ja nie lubię w DC Marvela itd. Ale ta historia naprawdę totalnie mnie nie urzekła i męczyłam się z nią. Choć pomysł ciekawy, to świat hamerykański drażni mnie w powieściach już od jakiegoś czasu, bo...