Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałem to co napisał Kuba a raczej przesłuchałem na audiobooku, który przeczytał mi sam autor.
No i co? No i właściwie nic.
Kubę od zawsze lubiłem i nadal lubię, choć nierzadko mnie drażni i irytuje, ale rozumiem, że na tym właśnie polega jego know-how w sztuce wyróżniania się na tle innych. Po lekturze tej książki nic w tej kwestii się nie zmieniło. Kuba, jak mało kto, potrafi byle banał ubrać w takie słowa, że aż czasami ma się ochotę to zapamiętać. Z jego autobiografii wręcz kipi takimi mądrościami a ten humorystyczno-cyniczny wydźwięk powoduje, że całkiem fajnie się to czyta/słucha. Książka ta jest też dowodem na to, że Kuba należy do jakże wąskiej grupy ludzi inteligentnych w tej celebryckiej bandzie debili.
Jego ‘’Nieautoryzowana autobiografia’’ w zasadzie utwierdziła mnie w wyobrażeniu na jego temat. A skoro połasił się na popełnienie tego rodzaju literatury, to roszczę sobie prawo do subiektywnej i króciutkiej oceny jego osoby, choć zaznaczam: nie znam go osobiście.
Kubuś, odkąd tylko pamiętam, zawsze kreował się na nonkonformistę, człowieka, który idzie pod prąd i nie obraca się za siebie. Zawsze jednak wyczuwałem w tych deklaracjach nutkę zakłamania (z resztą nie ja jeden) i okazało się, że intuicja mnie nie zawiodła. Z książki wyłania się bowiem obraz nie tyle nonkonformisty, co raczej człowieka przekornego, który jako małolat, wbrew swej woli, należał do tej równiejszej części społeczeństwa w czasach quasi-egalitaryzmu; obraz dzieciaka, który raz zacząwszy szukać atencji i poklasku, w wieku 55 lat, po bez mała dwóch dekadach niesamowitych sukcesów w szołbiznesie, wciąż nie może przestać. Z tej lektury wyłania się też (niestety) obraz wiecznego chłopca, którego pozorna nieszablonowość w gruncie rzeczy sprowadza się do egzystencji typowego Janusza sukcesu, czyli: wypasionych fur, podrywania, dupczenia i uporczywego, niemal orgazmicznego wzbudzania zazdrości u innych.
To jest jednak Kuba, jemu trzeba wybaczyć.

Przeczytałem to co napisał Kuba a raczej przesłuchałem na audiobooku, który przeczytał mi sam autor.
No i co? No i właściwie nic.
Kubę od zawsze lubiłem i nadal lubię, choć nierzadko mnie drażni i irytuje, ale rozumiem, że na tym właśnie polega jego know-how w sztuce wyróżniania się na tle innych. Po lekturze tej książki nic w tej kwestii się nie zmieniło. Kuba, jak mało...