Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dopóki nie pokochasz własnego życia, nie zdołasz pokochać nikogo ani niczego. Miłość się bierze z szacunku do własnego życia. Jeśli kochasz siebie, własne życie, to pokochasz też kogoś, kto uczyni to życie cenniejszym, podzieli je z tobą i sprawi, że stanie się przyjemniejsze. Jeśli zaś nienawidzisz siebie i wierzysz, że twoje życie jest złe, to możesz jedynie nienawidzić, doświadczać jedynie pozoru miłości, tęsknić za czymś dobrym, ale nie masz innej postawy dla owego uczucie jak tylko nienawiść.

Dopóki nie pokochasz własnego życia, nie zdołasz pokochać nikogo ani niczego. Miłość się bierze z szacunku do własnego życia. Jeśli kochasz siebie, własne życie, to pokochasz też kogoś, kto uczyni to życie cenniejszym, podzieli je z tobą i sprawi, że stanie się przyjemniejsze. Jeśli zaś nienawidzisz siebie i wierzysz, że twoje życie jest złe, to możesz jedynie nienawidzić, dośw...

Życie to przyszłość, nie przeszłość. Przeszłość może nas uczyć dzięki doświadczeniu, jak działać w przyszłości. Może pocieszać nas najmilszymi wspomnieniami i dawać za podstawę to, co już zostało zrobione. Jednak tylko przyszłość jest źródłem życia. Żyć przeszłością to opowiadać się za tym, co już przebrzmiało, co jest już martwe. Aby żyć pełnią życia trzeba na nowo stwarzać każdy dzień. Jako rozumne, myślące istoty musimy przy dokonaniu wyboru posługiwać się rozumem, a nie ślepym przywiązaniem do tego, co było.

Życie to przyszłość, nie przeszłość. Przeszłość może nas uczyć dzięki doświadczeniu, jak działać w przyszłości. Może pocieszać nas najmilszymi wspomnieniami i dawać za podstawę to, co już zostało zrobione. Jednak tylko przyszłość jest źródłem życia. Żyć przeszłością to opowiadać się za tym, co już przebrzmiało, co jest już martwe. Aby żyć pełnią życia trzeba na nowo stwarzać ka...

Tam, gdzie inne pary odczuwają nieustanną potrzebę dyskusji oraz diagnozowania i demaskowania siebie nawzajem w najdrobniejszych szczegółach, my wypełniliśmy pustkę, która powstała wskutek częściowego braku słów, idealnym obrazem drugiej osoby. Zamiast więc kłócić się, niosąc za sobą bagaż różnych wzorców kulturowych, milczymy w razie wątpliwości niesieni starofińską mądrością, że prawdziwych życiowych problemów, zwłaszcza tych w małżeństwie, nie rozwiąże żaden język tego świata.

Tam, gdzie inne pary odczuwają nieustanną potrzebę dyskusji oraz diagnozowania i demaskowania siebie nawzajem w najdrobniejszych szczegółach, my wypełniliśmy pustkę, która powstała wskutek częściowego braku słów, idealnym obrazem drugiej osoby. Zamiast więc kłócić się, niosąc za sobą bagaż różnych wzorców kulturowych, milczymy w razie wątpliwości niesieni starofińską mądrością...

- Po fińsku kocha się zawsze tylko jakąś część drugiej osoby, nigdy całego człowieka. - (...)Ale dlaczego? Zawsze uważałem, że kochać oznacza kochać całego człowieka, z całym jego bagażem ciała i duszy. - Trudna sprawa - mówi Franz. - Nigdy nie widzimy i nigdy nie doświadczamy całego człowieka, lecz tylko jakąś jego część, tę, którą poznajemy z danej perspektywy. Wiec zawsze pozostaje to coś dotąd niepoznane.

- Po fińsku kocha się zawsze tylko jakąś część drugiej osoby, nigdy całego człowieka. - (...)Ale dlaczego? Zawsze uważałem, że kochać oznacza kochać całego człowieka, z całym jego bagażem ciała i duszy. - Trudna sprawa - mówi Franz. - Nigdy nie widzimy i nigdy nie doświadczamy całego człowieka, lecz tylko jakąś jego część, tę, którą poznajemy z danej perspektywy. Wiec zawsze po...

Przeważająca część ludzkości uroiła sobie, że komunikacja językowa sprzyja wzajemnemu zrozumieniu. Fin sądzi inaczej. Według niego sprawa przedstawia się raczej odwrotnie. Już sama potrzeba powiedzenia czegoś jest bezsprzecznym dowodem na to, że przestaliśmy się rozumieć, że najwidoczniej coś zakłóciło istniejącą jeszcze do niedawna harmonię.

Przeważająca część ludzkości uroiła sobie, że komunikacja językowa sprzyja wzajemnemu zrozumieniu. Fin sądzi inaczej. Według niego sprawa przedstawia się raczej odwrotnie. Już sama potrzeba powiedzenia czegoś jest bezsprzecznym dowodem na to, że przestaliśmy się rozumieć, że najwidoczniej coś zakłóciło istniejącą jeszcze do niedawna harmonię.

Nie ma nic tajemniczego w tym, że zatruwamy wodę, powietrze i ziemię oraz konstruujemy coraz chytrzejsze niszczycielskie wynalazki przemysłowe i wojskowe. Przyznajmy to w końcu uczciwie. Właściwie wszyscy z niecierpliwością czekamy końca świata.

Nie ma nic tajemniczego w tym, że zatruwamy wodę, powietrze i ziemię oraz konstruujemy coraz chytrzejsze niszczycielskie wynalazki przemysłowe i wojskowe. Przyznajmy to w końcu uczciwie. Właściwie wszyscy z niecierpliwością czekamy końca świata.

W życiu jest jak w operze: arie zamieniają sytuacje złe w beznadziejne.

W życiu jest jak w operze: arie zamieniają sytuacje złe w beznadziejne.

Jestem humanistą, nie mam więc prawa spodziewać się życia pozagrobowego dla siebie ani kogokolwiek.

Jestem humanistą, nie mam więc prawa spodziewać się życia pozagrobowego dla siebie ani kogokolwiek.