Jesteśmy społecznością, która kocha książki

'definicja której nie ma w słowniku: nie odchodzić - akt wiary i miłości. prawidłowo rozszyfrowany przez dzieci.'

'tu istniał tylko strach, groza i martwa pieśń na kartonowych wargach.'

kiedy jeden z moich ulubionych polskich pisarzy/dziennikarzy współczesnego pokolenia, polecił na swym blogu tę książkę, natychmiast rozpoczęłam rajd po warszawskich księgarniach i księgarenkach. złapałam ją. 'Złodziejka książek' ukrywała się na najniższej półce, koło litery Z. Zet jak Zusak. Zet jak Złodziej. Zet jak Złodziej ka.

wiele razy przechodziłam koło niej, czasem w piątek, czasem w środę. głaskałam twardy grzbiet oprawy, dotykałam pożółkłego papieru, gładziłam wybite litery, słowa, oglądałam rysunki. kilka razy usiadłam w kącie i zaczęłam czytać pierwsze strony. Vizir w mieszkaniu studenckim wypierze wszystko, wraz z kieszenią, stąd minęło wiele czasu, nim wreszcie zdecydowałam się dokonać handlu wymiennego: 45 zło bez 10 groszy za 495 stron historii złodziejki książek.

podróż przez jej życie była szybka. pełna prostych słów. kartki przewracało się lekko, choć najprostsze słowa potrafią zostawiać największe ślady po ugryzieniu. kryją za sobą najwięcej bólu. poznałam małą-wielką dziewczynkę, Liesel. poznałam ukrywającego się Żyda Max'a. poznałam zmarłego 6-letniego chłopczyka, poznałam brata żołnierza, który stracił nogi, poznałam śmierć. jeszcze więcej śmierci. poznałam dawcę chleba i misiów. poznałam pana, który dzielił się z trudem zdobytymi papierosami i oddychał jak akordeon.

__________

'-ja...
walczył ze sobą.

kiedy się uspokoiło, wyszedłem na korytarz. zasłony w waszym pokoju nie były dokładnie zaciągnięte. mogłem zobaczyć ulicę. byłem tam tylko parę sekund. nie widział świata od 22 miesięcy. nikt się nie gniewał i nie robił mu wymówek. papa zadał pytanie. -no i jak ci się podobało? Max uniósł głowę. w oczach miał wielki smutek i zadziwienie.

-widziałem gwiazdy. spaliły mi oczy.'


ostatnie strony spaliły mi oczy. gasiłam ogień wodą, wspominając tę piękną, trudną, ciężką historię o przyjaźni, wojnie, honorze, miłości, nienawiści, tęsknocie, cierpliwości.



widzimy najpierw kolory.

*najpierw kolory.
potem ludzie.
tak to widzę.
a przynajmniej próbuję.




polecam.
ostatnie 20 stron podlałam wodą.
a potem długo nie mogłam zasnąć.

'definicja której nie ma w słowniku: nie odchodzić - akt wiary i miłości. prawidłowo rozszyfrowany przez dzieci.'

'tu istniał tylko strach, groza i martwa pieśń na kartonowych wargach.'

kiedy jeden z moich ulubionych polskich pisarzy/dziennikarzy współczesnego pokolenia, polecił na swym blogu tę książkę, natychmiast rozpoczęłam rajd po warszawskich księgarniach i...