Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z tych książek, których przysięgałam nigdy nie czytać. Trochę z dziecinnej wyniosłości, trochę z głupoty.
Ostatecznie cieszę się, że jednak spróbowałam. Zasmakowała mi, nawet bardzo.

Jedna z tych książek, których przysięgałam nigdy nie czytać. Trochę z dziecinnej wyniosłości, trochę z głupoty.
Ostatecznie cieszę się, że jednak spróbowałam. Zasmakowała mi, nawet bardzo.

Chyba już kiedyś wspominałam, że zawsze mam problem z czytaniem Nabokova. Najchętniej (bo jest to najłatwiejsze) zrzuciłabym to na ograniczenie mojego umysłu podlotka. Rozwiązanie jest jednak prostsze, lektura jego dzieł wymaga uwagi i swoistego wniknięcia w tekst.
Czy "Rozpacz" wywołała u mnie dreszcz przerażenia na plecach jak "Przejrzystość rzeczy" lub poruszyła swoją eterycznością jak "Lolita"?
Nie.
Ale wciągnęła mnie swoim genialnym studium szaleńca rozkochanego w samym sobie. Swoimi nawiązaniami do innych wspaniałych twórców (przede wszystkim wielki ukłon w stronę Puszkina!) i swoistą grą, w którą narrator wciąga czytelnika.
Odczuwam jakąś diabelską satysfakcję, że w moich relacjach z Nabokovem jest coraz mniej monologu ("Chciałbyś odbyć z Tobą monolog w cztery oczy", subtelny uśmiech w stronę Herr-Mann'a) a więcej dialogu.

Chyba już kiedyś wspominałam, że zawsze mam problem z czytaniem Nabokova. Najchętniej (bo jest to najłatwiejsze) zrzuciłabym to na ograniczenie mojego umysłu podlotka. Rozwiązanie jest jednak prostsze, lektura jego dzieł wymaga uwagi i swoistego wniknięcia w tekst.
Czy "Rozpacz" wywołała u mnie dreszcz przerażenia na plecach jak "Przejrzystość rzeczy" lub poruszyła swoją...

Uwielbiam, po stokroć uwielbiam!

Uwielbiam, po stokroć uwielbiam!