Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Takiego natłoku wygodnych zwrotów akcji i dopasowanych pod bohaterów wydarzeń jeszcze nie czytałam. Jestem w stanie wybaczyć te zdarzenia które doprowadzają do tego, że młodsi stają się bohaterami, ratując przy tym cały świat, podczas gdy dorośli posłusznie usuwają się w kąt i robi się z nich idiotów. To powieść młodzieżowa, więc młodzież powinna zostać obstawiona jako główni bohaterowie. Jednak liczba innych potknięć, nielogicznych zachowań i głupot jest tak duża, że nie da się koło tego przejść obojętnie. Jasne, to książka dla młodzieży, więc nie powinnam oczekiwać lektury nadto wybitnej. Nie jest także nigdzie powiedziane, że skoro to sci-fi to musi być pełna pojęć naukowych i skomplikowanych opisów. Taka masa błędów jest jednak niedopuszczalna, nawet jak na młodzieżówkę.

Autor najpierw kładzie bohaterom kłody pod nogi przy każdej możliwej okazji, a potem wstawia wygodne rozwiązanie kłopotów, wzięte chyba tylko z kaprysu. Tak przez całą książkę, to nie jest jednorazowa gafa. Bohaterowie zachowują się tak absurdalnie, że nieraz wywołuje to nagłe zderzenie dłoni z czołem. Nie dzieje się tak dlatego, że bohaterowie są z założenia głupi, czy po prostu niedoświadczeni z racji wieku, nie po to aby nauczyli się na własnym błędzie, ale tylko dlatego, bo tak autorowi było wygodnie i tak mu pasowało do dalszych wydarzeń. Bohaterowie mogliby postąpić zupełnie inaczej, byle nie tak jak postąpili i byłoby bardziej logicznie. Także wróg został specjalnie ogłupiony, aby przypadkiem nasi młodzi wybawcy nie mieli aż tak trudno, a główny zły zostaje kreowany na tyrana i zabójce, aby po chwili zmienić się w troskliwego misia.

Książka jest napisana prostym, pasującym do niej językiem. Chociaż na samym początku akcja co chwile zostaje przerywana przez wspomnienia i anegdoty głównego bohatera, to potem na szczęście nabiera tempa. Sytuacja świata prawie w ogóle nie zostaje przybliżona, a skoro już się kreuje jakieś uniwersum to wypadałoby napisać o tym kilka zdań, nawet jeśli to tylko jedna, krótka książka, a nie wielka trylogia.

Pewnie większość wad byłaby zjadliwa, można byłoby przymknąć na nie oko z racji gatunku. Występowały jednak w takiej ilości, że nie jestem w stanie potraktować ich ulgowo. Jeśli ktoś chce przeczytać dobrą młodzieżową książkę sci-fi niech sięgnie po ''Grę Endera''.

Takiego natłoku wygodnych zwrotów akcji i dopasowanych pod bohaterów wydarzeń jeszcze nie czytałam. Jestem w stanie wybaczyć te zdarzenia które doprowadzają do tego, że młodsi stają się bohaterami, ratując przy tym cały świat, podczas gdy dorośli posłusznie usuwają się w kąt i robi się z nich idiotów. To powieść młodzieżowa, więc młodzież powinna zostać obstawiona jako...

“Jak młode i jak stare mogą być dzieci” - myślę, że ten fragment dedykacji nie odnosi się wyłącznie do sytuacji głównego bohatera, który już w wieku sześciu lat stawiany jest w sytuacjach trudnych nawet dla dorosłego człowieka, ale przede wszystkim chodzi w nim o to, że nawet powieść młodzieżowa może być bardziej wymagająca i skomplikowana, że młodsi chcą przeczytać taki tytuł. Jednocześnie działa to w drugą stronę - po ten tytuł, mimo że w pełni młodzieżowy, zdecydowanie może sięgnąć dorosły.

Główny wątek tej książki to dziecięce siły wojskowe, które trenowane są po to aby zniszczyć kosmitów zagrażających Ziemi. Motyw wojskowy nie bardzo mnie interesuje, ale ten tytuł uczynił go atrakcyjnym, ponieważ poza rutyną ćwiczeń, bezwzględnością przełożonych i ciągłą rywalizacją pokazana jest psychika bohatera. Dużo treści skupia się właśnie na myślach i uczuciach Endera i jest to dobrze wplecione, nie popadając w przesadę jak w literaturze dziewczęcej.

Ciekawie zostają przedstawieni kosmici. Na początku nie wiemy o nich nic, poza tym, że ludzie przezywają ich ‘robale’. Cały czas pozostają w sferze tajemnicy, a opis wyglądu i pobieżna analiza zostają przybliżone dopiero pod koniec książki. Właściwie do samego końca nie znamy szczegółów. Główny protagonista pomimo iż istotnie został przedstawiony jako bohater, nie daje czarno białej odpowiedzi, czy wojskowe metody szkolenia dzieci oraz sam świat przedstawiony jest dobry. Sama Ziemia zajmuje mało opisów, ale dostajemy uniwersum bardzo ciekawe, gdzie na planecie zostaje kontrolowana liczba urodzin i tępione jest chrześcijaństwo.

Główny bohater to geniusz i taki z założenia ma być. Bez przerwy podkładają mu kłody pod nogi i prawie wszystko mu się udaje, choć zdecydowanie pozostawia to spory uszczerbek na psychice. Dzieci między szóstym, a dwunastym rokiem życia zostają pokazane na bardzo mądre, bardziej inteligentne nawet od dorosłych i to może kłóć w oczy, bo niektóre wydarzenia z tym związane są przerysowane. Trzeba przyjąć to jako koncepcje świata przedstawionego, co jest momentami trudne.

Gra Endera to dobry balans pomiędzy ciekawym światem przyszłości, walką z kosmitami, a ćwiczeniami na kosmicznej bazie wojskowej, ze świetnym zwrotem akcji na końcu, choć jego główną zaletą jest przedstawienie osobowości i psychiki głównego bohatera.

“Jak młode i jak stare mogą być dzieci” - myślę, że ten fragment dedykacji nie odnosi się wyłącznie do sytuacji głównego bohatera, który już w wieku sześciu lat stawiany jest w sytuacjach trudnych nawet dla dorosłego człowieka, ale przede wszystkim chodzi w nim o to, że nawet powieść młodzieżowa może być bardziej wymagająca i skomplikowana, że młodsi chcą przeczytać taki...

Książka posiadająca niepokojący nastrój, pomimo bycia pozycją dla młodzieży. To właściwie koniec bardziej charakterystycznych zalet. ‘‘Tunele'' rzeczywiście mogą wzbudzić niepokój i niepewność w środku nocy, odrobinę przerazić. To co idzie w parze z niepewnością jest zagadka do rozwiązania, która jednak jest ciekawa tylko jeśli chodzi o założenia. Seria ma miejsce w świecie, w którym ktoś mieszka pod ziemią. Niby odkrywanie tej tajemnicy odbywa się w odpowiednim tempie, ale i tak tytuł jest niekiedy nużący. Największym problemem jest tutaj pójście po łebkach z wątkami. Tam gdzie autor powinien się na chwilę zatrzymać, rozwinąć motyw, pociągnąć dalej dialogi, bohaterowie idą dalej, a czytelnik właściwie nie wie co myśleć o tym co się przed chwilą wydarzyło i jak się to ma do całości. Wiadomo, że nie można odkrywać wszystkich kart na początku, w końcu to tylko pierwszy tom, ale przydałoby się zaciekawić jakimś dostatecznie rozwiniętym wątkiem, żeby czytelnik chciał sięgnąć po następne tomy.

Drugą drażniącą rzeczą są bohaterowie. Są przerysowani, przeważnie mają jedną specyficzną cechę i da się ich opisać jednym zdaniem. Główny bohater jest za mało charakterystyczny, a jego przyjaciel przez całą książkę jęczy ze strachu. Przedstawiono tu dość odważny i nietypowy model rodziny, ale tutaj dorośli bohaterowie stanowią jedynie kulę u nogi przez swoją niedołężność i mocne przerysowanie, więc nie ma czego nadto wychwalać.

Książka właściwie ma ciekawą akcje i założenie fabularne, ale opis intrygi nie zaciekawił mnie do sięgnięcia po następną część.

Książka posiadająca niepokojący nastrój, pomimo bycia pozycją dla młodzieży. To właściwie koniec bardziej charakterystycznych zalet. ‘‘Tunele'' rzeczywiście mogą wzbudzić niepokój i niepewność w środku nocy, odrobinę przerazić. To co idzie w parze z niepewnością jest zagadka do rozwiązania, która jednak jest ciekawa tylko jeśli chodzi o założenia. Seria ma miejsce w...