Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Edgar Allan Poe, połowa moich znajomych się nim zachwyca, a druga połowa nie wie kim typ był. Idąc za głosem tej pierwszej połowy książkę zakupiłam w grudniu 2010 jako prezent gwiazdkowy dla samej siebie, bo przecież należy być dla siebie dobrym. Tyle razy co miałam ochotę wyrzucic tę książkę przez okno. Tyle razy ile miałam ochotę ją spalić to chyba nigdy na nic nie miałam takiej ochoty jak zniszczyć to przeklęte dzieło. Czytałam tę książkę z przerwami przez 9(!) lat. W życiu nie zdarzyło mi się tak bardzo męczyć, tak bardzo zniechęcić i tak bardzo nie chcieć skończyć jakiejś ksiązki. Nie zafascynowała mnie ani jedna litera, ani jeden przecinek. Cierpiałam czytając i cierpiałam wiedząc, że jeszcze nie skończyłam. Dziś jest dzień, kiedy mogę ogłosić światu, że przeczytałam tę książkę i wcale nie czuję się z tym specjalnie lepiej. Są lepsze sposoby marnowania życia niż ta ksiązka (mogę doradzić, polecam się). Generalnie mogłabym dać 2 lub 3*, ale sprawdziłam, że nikt nie dal 1* i pewnie długo nie da, a ja zbyt cierpiałam aby przymknąć oko na to jak to było nudne, strasznie rozwleczone i właściwie nie mam pojęcia o czym, bo żadne z zamieszczonych tu opowiadań nie zostało ze mną na dłużej. NIE POLECAM. Jeśli chcesz marnować swoje życie idź i marnuj je gdzie indziej ale nie z tą książką.

Ps. Ostrzegałam!

Edgar Allan Poe, połowa moich znajomych się nim zachwyca, a druga połowa nie wie kim typ był. Idąc za głosem tej pierwszej połowy książkę zakupiłam w grudniu 2010 jako prezent gwiazdkowy dla samej siebie, bo przecież należy być dla siebie dobrym. Tyle razy co miałam ochotę wyrzucic tę książkę przez okno. Tyle razy ile miałam ochotę ją spalić to chyba nigdy na nic nie...