Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciałam tą książkę przeczytać ze względu na to, że lubię reportaże dotyczące seksu, seksualności, parafilii i wszystkiego co związane z tym tematem. Ponieważ to nie pierwsza moja książka o takiej tematyce, więc część rozdziałów nie była dla mnie nowością. Duże wrażenie zrobiła na mnie część o seksualności kobiet z niepełnosprawnością intelektualną. Myślę, że ten temat jest nadal pomijany, mało się o nim mówi, a okazuje się, że jest szalenie ważny i potrzebny.
Czytało się ją szybko i przyjemnie. Mnie nie zaskoczyła, ale myślę, że powinna być lekturą obowiązkową dla każdej kobiety i każdego mężczyzny. Szczególnie, że sporo tematów jest poruszanych w odniesieniu do tego jak kościół wpływa na nasze myślenie i postrzeganie siebie.

Chciałam tą książkę przeczytać ze względu na to, że lubię reportaże dotyczące seksu, seksualności, parafilii i wszystkiego co związane z tym tematem. Ponieważ to nie pierwsza moja książka o takiej tematyce, więc część rozdziałów nie była dla mnie nowością. Duże wrażenie zrobiła na mnie część o seksualności kobiet z niepełnosprawnością intelektualną. Myślę, że ten temat jest...

Dawno nie czytałam takiego gniota! Niezliczoną ilość razy chciałam ją odłożyć, ale czekałam aż może coś w końcu zaskoczy. Że może ten osławiony Lucek jednak czymś zabłyśnie. Że popłyną te łzy wzruszenia. Nie doczekałam się.
Tak naprawdę cała fabuła sprowadza się do picia herbaty, jedzenia zrobionego śniadania, siedzenia w szpitalu i wracania do domu. Bohaterowie są nijacy, bezbarwni, mdli. Lucek, który według opinii "robił książkę" był dla mnie podstarzałym dziadem, który za wszelką cenę chciał się odmłodzić. Jego teksty były tak żenujące, że zastanawiałam się czy ktoś tak w ogóle mówi. Gaja z Igorem to mieszanka Paulo Coelho i jakiegoś gimnazjalnego slangu, aż oczy bolą.
Nie da się zrobić wartościowej książki wciskając w nią cytatów z "Oskara i Pani Róży" czy Cobena. Do tego literówki i błędy ortograficzne, których naliczyłam co najmniej trzy.
Szczerze odradzam! Mimo sympatii, którą mam do autorki i którą obserwuję na Instagramie i czasem czytam jej recenzje na blogu. Sam blog nie robi z kogoś pisarza i lepiej żeby nic już spod jej pióra nie wyszło.

Dawno nie czytałam takiego gniota! Niezliczoną ilość razy chciałam ją odłożyć, ale czekałam aż może coś w końcu zaskoczy. Że może ten osławiony Lucek jednak czymś zabłyśnie. Że popłyną te łzy wzruszenia. Nie doczekałam się.
Tak naprawdę cała fabuła sprowadza się do picia herbaty, jedzenia zrobionego śniadania, siedzenia w szpitalu i wracania do domu. Bohaterowie są nijacy,...