Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To mogło być naprawdę niezłe. I zaczyna się naprawdę ciekawie - żongluje się punktami widzenia zwykłych ludzi, biznesu, rządów. Punkt wyjścia, który może prowadzić do przewartościowania całej cywilizacji - całkowity blackout, brak prądu.
Jednak autora dość szybko przestają interesować ludzkie konsekwencje takiej zmiany, zaczynają z pierwszego planu przesuwać się na tło, a na przód wysuwa się intryga sensancyjna, a tej zwyczajnie brak polotu, mnożą się naiwności, a całą skrupulatnie zaplanowaną akcję powstrzymuje zdolny haker, ni to everyman, ni to James Bond, w intrygę wpakowany trochę z przypadku. Nawet wynikający z gatunku zwrot akcji, który powinien pojawić się pod koniec, jest jak ledwo słyszalne brzdąknięcie gitary - przemyka niezauważony i nie robi wrażenia.
Taki temat zasługiwał na więcej.

To mogło być naprawdę niezłe. I zaczyna się naprawdę ciekawie - żongluje się punktami widzenia zwykłych ludzi, biznesu, rządów. Punkt wyjścia, który może prowadzić do przewartościowania całej cywilizacji - całkowity blackout, brak prądu.
Jednak autora dość szybko przestają interesować ludzkie konsekwencje takiej zmiany, zaczynają z pierwszego planu przesuwać się na tło, a...

Intryga małżeńska Jeffreya Eugenidesa nie jest książką dla ludzi, którzy nie lubią czytać. I nie mówię tu o czytaniu w tramwaju, przebieganiu przez zdania, by zaraz po zakończeniu złapać kolejne czytadło i zapomnieć o tym, co rozegrało się na kartach powieści. Dzieło Amerykanina jest pochwałą czytania świadomego, po którym rozciągamy refleksje na własne życie.
Takiemu podejściu hołdują też bohaterowie. Autor rozpoczyna opowieść na uniwersyteckim kampusie, składając hołd całemu gatunkowi. Wydaje się, że nie zobaczymy nic ponad to, co mogliśmy ujrzeć w innych powieściach tego nurtu – ot, jakieś banalne problemy, zakochania, rozstania, niepewność związana z mglistą – choć już tak bliską – przyszłością. Przeprowadza Madelaine, Mitchella i Leonarda przez dojrzewanie i jednocześnie z wielką gracją uświadamia czytelnikowi, że jest to proces, który nigdy się nie kończy. Brak tu jednak dosłowności i wielkich punktów zwrotnych, zmieniających charaktery i motywacje. Subtelność jest największą zaletą stylu Eugenidesa; ujawnia się szczególnie w sposobie prowadzenia narracji – nie uderza zdaniami i opisami niczym obuchem przez łeb. Wykorzystuje kolejne fragmenty, w których zmienia perspektywę i punkt widzenia postaci, by ukazać bohatera w zupełnie innym świetle niż dotychczas. Sprawia to, że postaci są niejednoznaczne. Każdą z nich można polubić, ale też ciężko którejkolwiek kibicować – są zbyt przepełnione wadami, by darzyć je bezwarunkową sympatią.
Są niepapierowe. Prawdziwe.
Właśnie w bohaterach i ich dorastaniu – stawaniu się, które jest procesem, a nie punktem, który można osiągnąć – tkwi siła Intrygi. Ta opowieść o uzależnieniu od człowieka, o złudzeniach, o sile słowa – przeczytanego i wypowiedzianego – sprawia, że nie czyta się jej dla fabuły, ale dla przeżycia.
Nie bez powodu powieść rozpoczyna się od opisu biblioteczki Madelaine. Bo, parafrazując słowa Sapira i Whorfa – granice naszej biblioteczki są granicami naszego świata. Warto je poszerzyć o Intrygę małżeńską.

Intryga małżeńska Jeffreya Eugenidesa nie jest książką dla ludzi, którzy nie lubią czytać. I nie mówię tu o czytaniu w tramwaju, przebieganiu przez zdania, by zaraz po zakończeniu złapać kolejne czytadło i zapomnieć o tym, co rozegrało się na kartach powieści. Dzieło Amerykanina jest pochwałą czytania świadomego, po którym rozciągamy refleksje na własne życie.
Takiemu...