Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy mieliście kiedyś uczucie, że autor, który jest dla Was- a raczej Wy dla niego- całkowicie obcą osobą, zdekonstruował i obnażył Was całkowicie na kartach swej powieści?
Otóż takie wrażenie mam po lekturze Intrygi Małżeńskiej.
Jest to bezkonkurencyjnie wyjątkowa książka, jednak recenzja jej byłaby zbyt osobista.
Polecam każdemu, kto pragnie odbyć podróż wgłąb siebie. Nie pożałujecie.

Czy mieliście kiedyś uczucie, że autor, który jest dla Was- a raczej Wy dla niego- całkowicie obcą osobą, zdekonstruował i obnażył Was całkowicie na kartach swej powieści?
Otóż takie wrażenie mam po lekturze Intrygi Małżeńskiej.
Jest to bezkonkurencyjnie wyjątkowa książka, jednak recenzja jej byłaby zbyt osobista.
Polecam każdemu, kto pragnie odbyć podróż wgłąb siebie....

Książka ta nie zasługuje na maksymalną liczbę gwiazdek.
Pomijając moją wielką gamę uczuć, jaką obdarowałam Christiane przy okazji lektury "My, dzieci z Dworca ZOO", jestem zmuszona przyznać, że ta autobiografia delikatnie mnie zawiodła. Moja antybohaterka obnażyła się przed światem, mniej lub bardziej świadomie, po raz kolejny. Jednakże nie jest to ta sama książka, która tak wstrząsnęła opinią publiczną dziesiątki już (!) lat temu.
Czasem wstawałam w nocy, by po ciemku móc patrzeć na twarz Felscherinow. Wydaje mi się, że okładka oddaje istotę całego reportażu- pozornie spokojne, łagodne oczy bohaterki kryją w sobie melancholię i nieopisany smutek. Chociaż wiele zostaje niedopowiedziane lub przemilczane, a niektórych faktów trzeba szukać między wersami, to nie pozostawia to w żaden sposób niedosytu. Wręcz przeciwnie, po kilkuset stronach zwierzeń Christiane mamy wrażenie jakby ona sama nie tylko została w kajdanach uzależnienia, lecz jakby ono samo przeniosło się na nas. Odczuwamy skutki heroiny na własnym ciele, nasza dusza zostaje skażona białą kokainą.
Na szczęście (a może i nie?) Felscherinow oszczędza nam rozległych opisów swoich odlotów czy narkotycznych doznań. Skupia się raczej na faktach, które- w połączeniu z "Dziećmi…" tworzą mieszankę iście wybuchową, która wymaga głębszego zastanowienia się, zatrzymania.
Najgorszym aspektem książki jest nie to, że jest napisana lekko zawile, nielogicznie, jakby Christiane nie była Christiane tylko osobą postronną. Nie, to nadaje jej uroku i paradoksalnie jeszcze bardziej otwiera przed nami tajemnice psychiki niemłodej ćpunki.
Najgorsze jest to, że jest to powieść prawdziwa do bólu. Wstrząsająca i kontrowersyjna, niezwykle bezpośrednia. Nie można odłożyć jej na bok z myślą 'jak dobrze, że to tylko fikcja'.

Książka ta nie zasługuje na maksymalną liczbę gwiazdek.
Pomijając moją wielką gamę uczuć, jaką obdarowałam Christiane przy okazji lektury "My, dzieci z Dworca ZOO", jestem zmuszona przyznać, że ta autobiografia delikatnie mnie zawiodła. Moja antybohaterka obnażyła się przed światem, mniej lub bardziej świadomie, po raz kolejny. Jednakże nie jest to ta sama książka, która...

Kiedy zginął Arran, nie mogłam powstrzymać łez. Genialna.

Kiedy zginął Arran, nie mogłam powstrzymać łez. Genialna.