Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż to było za rozczarowanie...
Bohaterowie z początku nijacy, z każdą kolejną stroną stawali się coraz bardziej irytujący i mimo szczerych chęci, po prostu nie da się żadnego z nich polubić.
Pomysł na fabułę ciekawy, a wyszedł płytko i bez żadnego większego efektu wow.
Dialogi równie beznadziejne i często bez sensu.
Było kilka ciekawych zabiegów, które dawały mi nadzieję na to, że w końcu coś się stanie, ale za każdym razem te nadzieje zostawały brutalnie wdeptane w ziemię.
Tylko styl autora sprawił, że przebrnąłem przez tę powieść, ale i on nie dorasta do pięt tego znanego choćby z Metra 2033.

Znacie to uczucie, kiedy siedzicie w pracy 4h, a okazuje się, że w rzeczywistości minęło 20 minut? Tak się czułem czytając tę książkę.

Cóż to było za rozczarowanie...
Bohaterowie z początku nijacy, z każdą kolejną stroną stawali się coraz bardziej irytujący i mimo szczerych chęci, po prostu nie da się żadnego z nich polubić.
Pomysł na fabułę ciekawy, a wyszedł płytko i bez żadnego większego efektu wow.
Dialogi równie beznadziejne i często bez sensu.
Było kilka ciekawych zabiegów, które dawały mi...

Dawno nie miałam w rękach książki, która wywarłaby na mnie takie wrażenie.
To jest klasyka grozy, moi drodzy. Ale nie tej taniej, gdzie z mgły wylatują na Was upiory, a z ziemi wyłaniają się rozkładające ręce zombie. Nie. To jest ten rodzaj grozy, której ciężko uświadczyć w obecnej literaturze - bo głównym potworem jest Wasze sumienie.
Czy dla spełnienia najskrytszych marzeń, sławy i majątku zrobilibyście wszystko? 🤔

Neiderman pokazał, jak łatwo jest zejść na złą drogę, a nawet jechać po niej z pełną prędkością, zbierać krwawe żniwo - i nie zdawać sobie z tego sprawy!
Autor świetnie tytułowego diabła rozumie. To nie jest potworek, który macha Ci teatralnie przed twarzą starym pergaminem, prosząc o podpisanie cyrografu wielkim, czarnym piórem. To czysta kwintesencja perfidii, egoizmu i wirtuoz subtelnej manipulacji ludźmi. To gość, który tak pokieruje sprawą, że brzydka prawda wyjdzie na jaw i z bólem będziesz musiał stwierdzić, że w całe to bagno wpakowałeś się przez własną dumę i egoizm.
Ale wiecie, co jeszcze jest w tej książce przerażające? 😈
To, że tak naprawdę jest prawdziwa.
Jasne, z wielką dozą śmiałości możemy stwierdzić, że kancelariami nie włada Książę Podziemia i nie każdy adwokat zaprzedał mu duszę, ale... Sądy to straszny cyrk. Często nie mają nic wspólnego ze sprawiedliwością, prawdą i prawem. Często to rodzaj brutalnego teatru, gdzie swoje życie przegrywają najsłabsi aktorzy.
Szczególnie mocno to we mnie uderzyło, bo przecież sama brałam w tej szopce udział. Miałam okazję poznać paru adwokatów diabła, nim znalazłam tego dobrego. Spotkałam się z tak jawnym kpieniem z prawa przez samych sędziów i adwokatów-złodziei, działających tuż pod gmachem Sądu, że jakaś niewinna część mojej duszy wtedy umarła na dobre i zderzyła się z brutalną rzeczywistością - że diabeł istnieje naprawdę. Każdy z nas nosi go w sobie i to od nas zależy, czy oddamy mu własną duszę bez mrugnięcia okiem, czy będziemy z nim walczyć.

Dawno nie miałam w rękach książki, która wywarłaby na mnie takie wrażenie.
To jest klasyka grozy, moi drodzy. Ale nie tej taniej, gdzie z mgły wylatują na Was upiory, a z ziemi wyłaniają się rozkładające ręce zombie. Nie. To jest ten rodzaj grozy, której ciężko uświadczyć w obecnej literaturze - bo głównym potworem jest Wasze sumienie.
Czy dla spełnienia najskrytszych...

Nie będę Wam streszczać książki ani opowiadać, o czym dokładnie jest - nie popsuję Wam przyjemności z odkrywania kolejnych tajemnic kryjących się na jej kartach.
Nigdy wcześniej nie miałam styczności z twórczością pana Haladyna i po przeczytaniu tej książki już wiem, jak wiele mnie przez to ominęło. Ale od początku.


Jestem przyzwyczajona do zadowolenia z książek wydawanych (no... nie licząc paru wyjątków) przez Fabrykę, jednak nie byłam nastawiona na COŚ takiego.
Zostałam porwana przez opowieść i świat znajdujący się w Cyfraku, czego kompletnie się nie spodziewałam, bo najzwyczajniej w świecie temat elektroniki w książkach mnie odrzuca, a tu jest ona tak naprawdę fundamentem tej historii.
Kompletnie nie kręci mnie sposób działania komputerów, kabli czy hakerów - Haladyn natomiast sprawił, że nie dość, że zrozumiałam cały ten techniczny bełkot bez najmniejszego problemu, to jeszcze przestawił swoim stylem pisania trybiki w mojej głowie, wcześniej krzyczące "nie, nie" na "TAK, TAK, TAAAAK, WIĘCEJ TECHNICZNEGO BEŁKOTU!".
Zapewne słyszeliście też wielokrotnie stwierdzenie "lekkie pióro", prawda? To właśnie doskonale tu widać. Haladyn napisał Cyfraka ze zdaje się niemożliwą wręcz przy temacie postapo lekkością. Akcja rozgrywa się płynnie, bez przestoju, a jednocześnie bez ciągłej i nachalnej akcji, byle tylko utrzymać czytelnika przy książce. Mam wrażenie, że Haladyn jest ponad takie tanie literackie sztuczki.
Kolejnym ogromnym atutem tej historii jest to, że niby wszystko to juz było, czasem czuć tu wręcz klimat rodem z Matrixa czy Altered Carbon, a jednocześnie jest zupełnie nowatorskie i czuć ogromny powiew świeżości.
Zarówno miasto, używki, jak i sposób zarządzania całym Polis jest bardzo dobrze i inteligentnie rozpisane - zwięźle, na temat, bez niepotrzebnego rozpisywania się na wiele stron, byle tylko je zapełnić druczkiem. Humor również zasługuje na uwagę, bo jest świetnie wyważony i sprawił, że parę razy zaśmiałam się w głos, rozładowując napięcie po jakiejś wyjątkowo groźnej akcji.
Bohaterowie natomiast są wręcz namacalni. Z miejsca czujemy do nich sympatię lub niechęć, nawet jeśli zdążyli wypowiedzieć tylko parę słów. Czujemy, kiedy coś ich gnębi, a sama atmosfera jest tak wyczuwalna, że praktycznie wiemy, że COŚ zaraz się wydarzy. Pytanie tylko: co? Na to musicie znaleźć odpowiedź sami, sięgając po Cyfraka, bo ja Wam tej frajdy za nic w świecie nie zepsuję. A gwarantuję, że szczękę będziecie mieć bardzo, bardzo blisko ziemi.
Na uwagę zasługuje również zmyślność, z jaką autor serwuje nam całą historię - już w połowie może włączyć nam się ostrzegawcza lampka, mówiąca "Oho, on coś kombinuje, coś wielkiego, a to jest tylko mały wstęp do kolejnych tomów". I tak rzeczywiście jest. Niby czegoś się dowiadujemy, niby poznajemy kolejnych bohaterów, myślimy już, że są jacy są, aż nagle jedno wypowiedziane przez nich zdanie sprawia, że dostrzegamy prawdę: kompletnie ich nie znamy i nic o nich nie wiemy. Kim byli, jak zostali tym, kim są? Tak samo sprawa ma się z całym Polis i jego historią - dostaliśmy solidny grunt pod mocne rozwinięcie.
Musiałam odjąć jej trochę od tego ideału, bo mam wrażenie, że końcówka odbiegła jakościowo od całej reszty. Wprawdzie jest satysfakcjonująca i trzymająca w napięciu, zostawia też więcej pytań, niż odpowiedzi, co dla mnie jest ogromnym plusem, to jednak... Jednak wydaje się, jakoby autor z tej ekscytacji (lub przemęczenia materiału) nie mógł doczekać się jej końca i trochę popłynął. Lekko chaotycznie, trochę zbyt szybko.
Jedyne co mnie tak naprawdę boli, to to, że będę musiała czekać na drugi tom - i nie wiem, jak mam dać radę. ;)

Nie będę Wam streszczać książki ani opowiadać, o czym dokładnie jest - nie popsuję Wam przyjemności z odkrywania kolejnych tajemnic kryjących się na jej kartach.
Nigdy wcześniej nie miałam styczności z twórczością pana Haladyna i po przeczytaniu tej książki już wiem, jak wiele mnie przez to ominęło. Ale od początku.


Jestem przyzwyczajona do zadowolenia z książek...