Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mam nic do czarnych charakterów jako głównych bohaterów. Nawet wprost przeciwnie. Jednak Wasz Uniżony Sługa Mordimer Madderdin niebywale mnie irytuje. Pyszny, arogancki, bezwzględny - niby typowy zestaw cech charakteru dla każdego czarnego charakteru i dla wykonywanej przez Madderdina profesji. Jednak u wymienionego inkwizytora nie wydały mi się one autentyczne. W moich oczach to chcący uchodzić za potężnego, wpływowego i wyrafinowanego człowieka cwaniaczek, który nie ucieka od różnego rodzaju kombinatorstwa czy nawet najmowania się do zadań nie wynikających z jego profesji lecz z chęci dorobienia sobie na boczku. Nie można mu jednak odmówić inteligencji, sprytu czy innych zalet. Denerwowało mnie także jego zaprzeczanie sobie, np. potępianie nieuzasadnionej przemocy podczas, gdy jego zawód sprowadzał się czasami do jej zadawania w taki sposób. Jego podejście do ludzi, zwłaszcza do kobiet też mi nie spasowało. Sposób w jaki to tłumaczył wydawał mi się cholernie nieautentyczny. Mam wrażenie jakoby został on inkwizytorem bardziej z wygody niż z przekonania. Tyle o Mordimerze ;)

To, co bardzo mi się spodobało to ciekawa wizja świata Piekary i jego styl, który świetnie podkreśla mroczny klimat realiów. Opowiadania trzymają poziom choć czasami są ciut przewidywalne.

Nie mam nic do czarnych charakterów jako głównych bohaterów. Nawet wprost przeciwnie. Jednak Wasz Uniżony Sługa Mordimer Madderdin niebywale mnie irytuje. Pyszny, arogancki, bezwzględny - niby typowy zestaw cech charakteru dla każdego czarnego charakteru i dla wykonywanej przez Madderdina profesji. Jednak u wymienionego inkwizytora nie wydały mi się one autentyczne. W moich...

Świetne dialogi, ciekawi, wyraziści bohaterowie i świetne oddanie średniowiecznych realiów, kiedy ludzie tłukli się w imię boże, a w kościele rządziły: pycha, arogancja i pragnienie władzy. Biorę się za drugi tom :)

Świetne dialogi, ciekawi, wyraziści bohaterowie i świetne oddanie średniowiecznych realiów, kiedy ludzie tłukli się w imię boże, a w kościele rządziły: pycha, arogancja i pragnienie władzy. Biorę się za drugi tom :)

Smutny to dzień, w którym skończyłem sagę o Wiedźminie. Nie wiem czy kiedykolwiek poznam tak ciekawą i wciągającą historię okraszoną KAPITALNYM i NIEPOWTARZALNYM klimatem, tak charakterystycznych bohaterów, z którymi chciałoby się utożsamiać, których w zależności od okoliczności kocha się lub nienawidzi ( czy ktoś jeszcze oprócz mnie wyobrażał sobie podczas czytania, że morduje Vilgefortza czy Bonharta bez litości ;) ). Wspaniały, żywy świat w który podczas czytania po prostu się wchodziło. Nie taki jak u Tolkiena stricte biało-czarny, ale taki w którym dominuje szarość, w którym nie brakuje różnych patologii. Wielu narzeka na zakończenie. Rozumiem ich argumenty. Jednak mi ono nie przeszkadza. Daje pole do interpretacji, która wg mnie jest raczej oczywista i nasuwa się sama. Kawał wspaniałego dark fantasy i satysfakcjnujące zamknięcie wybitnej sagi. Polecam jak najbardziej :)

Smutny to dzień, w którym skończyłem sagę o Wiedźminie. Nie wiem czy kiedykolwiek poznam tak ciekawą i wciągającą historię okraszoną KAPITALNYM i NIEPOWTARZALNYM klimatem, tak charakterystycznych bohaterów, z którymi chciałoby się utożsamiać, których w zależności od okoliczności kocha się lub nienawidzi ( czy ktoś jeszcze oprócz mnie wyobrażał sobie podczas czytania, że...