Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chcę dawać i dostawać w zamian, i chcę samotności, w której będę mogła rozkładać swoje skarby.

Chcę dawać i dostawać w zamian, i chcę samotności, w której będę mogła rozkładać swoje skarby.

Nigdy nie mówi się dokładnie o tym, co jest najważniejsze. Celownik rozmowy nie jest precyzyjnie nastawiony i słowa nigdy nie trafiają w środek celu. Więc się daje za wygraną i znika chęć wypowiedzenia swej istotnej myśli; człowiek staje się taki, jak większość ludzi w średnim wieku: ostrożny i skrywający swe uczucia; marszczy mu się czoło, a twarz przybiera taki wyraz, jakby się bez przerwy spodziewał czegoś niedobrego. Bo jak można wyrazić w słowach to, co czuje nasze ciało? Jak wyrazić panujące tam uczucie pustki?

Nigdy nie mówi się dokładnie o tym, co jest najważniejsze. Celownik rozmowy nie jest precyzyjnie nastawiony i słowa nigdy nie trafiają w śro...

I te marzenia ostrzegały mnie, że skoro kiedyś chcę zostać pisarzem, czas byłby wiedzieć, co mam pisać. Ale z chwilą, kiedym pytał o to sam siebie, starając się znaleźć temat, w którym mógłbym zawrzeć rozległy sens filozoficzny, myśl moja przestawała działać. Wytężając całą uwagę, widziałem przed sobą pustkę; czułem, że nie mam talentu lub może choroba umysłowa nie pozwalała mu się narodzić. Czasem liczyłem na ojca, że jakoś to urządzi. Był tak potężny, tak dobrze widziany u ludzi wpływowych, że zdarzało mu się ominąć dla nas prawa, które Franciszka nauczyła mnie uważać za niezłomniejsze od praw życia i śmierci - jak np. opóźnić dla naszego domu, jedynego w całej dzielnicy, o cały rok obowiązek tynkowania; [...] Może ten brak talentu, ta czarna dziura ziejąca w moim mózgu, kiedym szukał tematu do przyszłych utworów, jest również tylko bezpodstawnym złudzeniem, które pierzchnie dzięki interwencji ojca; musiał to ułożyć z rządem, z opatrznością, że ja będę pierwszym pisarzem swojej epoki. Ale innym razem, podczas gdy rodzice niecierpliwili się, że zostaję w tyle i nie podążam za nimi, moje obecne życie, zamiast mi się wydawać sztucznym tworem ojca, mogącego je zmieniać wedle ochoty, wydawało mi się przeciwnie czymś określonym rzeczywistością, która nie jest stworzona dla mnie, wobec której nie ma protestu, w której łonie nie posiadam sprzymierzeńca i która nie kryje nic poza nią samą. Zdawało mi się wówczas, że istnieję w taki sam sposób, jak inni ludzie; że się zestarzeję, umrę jak oni i że po prostu tylko należę do tych, którzy nie mają talentu. Toteż zniechęcony wyrzekałem się na zawsze literatury, mimo zachęty, jakiej mi nie szczędził Bloch. To wewnętrzne, bezpośrednie poczucie własnej nicości przeważało wszystkie pochlebne słowa, jakie mi się zdarzało słyszeć, tak jak wyrzut sumienia nurtuje złego człowieka, podczas gdy wszyscy chwalą jego dobre uczynki.

I te marzenia ostrzegały mnie, że skoro kiedyś chcę zostać pisarzem, czas byłby wiedzieć, co mam pisać. Ale z chwilą, kiedym pytał o to sam ...

Wydaje mi się w gruncie śmieszne, żeby człowiek o jego inteligencji cierpiał dla osoby tego rodzaju, która nie jest nawet interesująca, bo mówią, że to idiotka - dodała z rozsądkiem ludzi niezakochanych, którzy uważają, że człowiek inteligenty powinien by cierpieć tylko dla osoby tego wartej; to mniej więcej to samo, co dziwić się, że ktoś raczy cierpieć na cholerę z powodu istotki tak małej jak bakcyl cholery.

Wydaje mi się w gruncie śmieszne, żeby człowiek o jego inteligencji cierpiał dla osoby tego rodzaju, która nie jest nawet interesująca, bo m...

Niczego nie pragnąłem więcej, niż widzieć burzę morską, nie tyle jako piękne widowisko, ile jako moment autentycznego życia przyrody; lub raczej nie było dla mnie pięknych widoków poza tymi, o których wiedziałem, że nie sporządzono ich sztucznie dla mojej przyjemności, ale że są konieczne, nieodmienne - jak piękno krajobrazów albo wielkiej sztuki. Byłem ciekawy, żądny poznania jedynie tego, com uważał za prawdziwsze od siebie; co miało dla mnie tę wartość, że mi ukazywało coś z myśli geniusza, siły lub wdzięku natury, takiej jak się objawia sama przez się, bez współdziałania ludzi.

Niczego nie pragnąłem więcej, niż widzieć burzę morską, nie tyle jako piękne widowisko, ile jako moment autentycznego życia przyrody; lub ra...

Jakżeście mi wydzierali białe przestrzenie oddzielające cyfry na tarczy zegara i gnietli je w brudne kule, i wrzucali zatłuszczonymi łapami do kosza na śmieci. A one były moim życiem.

Jakżeście mi wydzierali białe przestrzenie oddzielające cyfry na tarczy zegara i gnietli je w brudne kule, i wrzucali zatłuszczonymi łapami ...

Jestem przesłonięty i posiniaczony odciśnięciami umysłów i twarzy, i rzeczy tak subtelnych, że mają zapach, barwę, strukturę, treść, lecz brak im nazwy.

Jestem przesłonięty i posiniaczony odciśnięciami umysłów i twarzy, i rzeczy tak subtelnych, że mają zapach, barwę, strukturę, treść, lecz br...

Dziś dostrzegłam w pozłacanym śniegu mały i niewyraźny ślad dziecinnych sanek. Poczułam krótki przypływ spokoju, nagły odpoczynek, przyjemność... Jak gdyby ktoś podał mi na chwilę ciepłe zwierzę. To było wspomnienie. Przypomnienie czasów, z których niewiele pamiętam - czasów sprzed ciebie, czasów, kiedy nie znałam bólu ani uniesienia, ani prawdziwego lęku. Wiem, że to wspomnienie gdzieś żyje, gdzieś tkwi jak stare saneczki, i że gdyby je odnaleźć, można by odpocząć, a nawet usnąć, jak w małej, dobrze ogrzanej norze. Nie wiem jednak, gdzie to jest.

Dziś dostrzegłam w pozłacanym śniegu mały i niewyraźny ślad dziecinnych sanek. Poczułam krótki przypływ spokoju, nagły odpoczynek, przyjemno...

Jakież to irytujące! Jakie upokarzające nigdy nie być pewnym, co mówić dalej, i te chwile bolesnego milczenia, jaśniejące jak suche pustynie, gdzie widać każdy kamyk.

Jakież to irytujące! Jakie upokarzające nigdy nie być pewnym, co mówić dalej, i te chwile bolesnego milczenia, jaśniejące jak suche pustynie...