Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cztery nowe opowiadania Wielkiego Grafomana. Nie będę ukrywał, że bardzo lubię opowiadania bezjakubowe i wszystkich powracających cyklicznie bohaterów.

Tajemnica Zielonej Teczki - zaczynamy od dobrze znanego Instytutu Kryptozoologii, z nową postacią - Krystyną. Ze względu na wyprawę na północ w poszukiwaniu potomków przedstawicieli innych gatunków rodzaju homo kojarzy mi się trochę z At the Mountains of Madness Lovecracfta.
Zły Las - to powrót do lasu znanego z Wilczego Leża. Ba, nawet pojawia się Rachela.
Dwa pozostałe opowiadania to powrót Roberta Storma. Jedno króciutkie, drugie dłuższe, z regularnie przewijającym się motywem przewodnim "kiedyś to było".

Typowy Pilipiuk.

Cztery nowe opowiadania Wielkiego Grafomana. Nie będę ukrywał, że bardzo lubię opowiadania bezjakubowe i wszystkich powracających cyklicznie bohaterów.

Tajemnica Zielonej Teczki - zaczynamy od dobrze znanego Instytutu Kryptozoologii, z nową postacią - Krystyną. Ze względu na wyprawę na północ w poszukiwaniu potomków przedstawicieli innych gatunków rodzaju homo kojarzy mi...

w skrócie: meh.

dłużej: książka znacznie słabsza od pierwszej częsci, którą przeczytałem chwilę wcześniej. Banalne, do bólu przewidywalne zakończenie, nudzące interludia, irytująca postać Zwinki - to był moment, w którym poważnie rozważałem pomijanie tych na razie nic nie znaczących przerywników. Wytrzymałem jedynie z nadzieją, że zaraz zgnie. Niestety nie.
Wielki, przerażający Ojciec Burz, chwilę wcześniej zgadzający się na zagładę ludzkości, daje się ujarzmić staremu Kholinowi w jednej, średnio uargumentowanej rozmowie. Takie dziewczę, które chce, ale dla przyzwoitości udaje, że jednak nie.
Nagle okazuje się, że w obozie Dalinara jest mnóstwo Świetlistych - Shallan i Kaladin - ok, to było do przewidzenia, ale gdzieś delikanie wspomnianych kilka osób z mostu czwartego, które pewnie w następnej części będą latać z wielkimi mieczami. Mimo wszystko spodziewałem się większej różnorodności i zebrania ludzi z całego kontynentu.

Na plus:
- rosnąca liczba zagadkowych stronnictw, chociaż boję się, jak to się dalej rozwinie,
- poza ostatnimi ~100 stronami nie nudzi, zarywałem noce tak samo jak przy poprzednim tomie,
- są dobre momenty z głebszym, uniwersalnym przekazem.

Przed Dawcą zrobię chyba przerwę.

w skrócie: meh.

dłużej: książka znacznie słabsza od pierwszej częsci, którą przeczytałem chwilę wcześniej. Banalne, do bólu przewidywalne zakończenie, nudzące interludia, irytująca postać Zwinki - to był moment, w którym poważnie rozważałem pomijanie tych na razie nic nie znaczących przerywników. Wytrzymałem jedynie z nadzieją, że zaraz zgnie. Niestety nie.
Wielki,...

Skusiła mnie ładna okładka. Książka jest tragiczna, napisana/przetłumaczona w niezwykle irytujący sposób, a merytorycznie na poziomie stereotypowego amerykańskiego nastolatka. Wymiękłem po kilku rozdziałach. Kilka dni wcześniej przeczytałem "Astrofizykę dla zabieganych", co mogło znacząco wpłynąć na moją opinię.

Skusiła mnie ładna okładka. Książka jest tragiczna, napisana/przetłumaczona w niezwykle irytujący sposób, a merytorycznie na poziomie stereotypowego amerykańskiego nastolatka. Wymiękłem po kilku rozdziałach. Kilka dni wcześniej przeczytałem "Astrofizykę dla zabieganych", co mogło znacząco wpłynąć na moją opinię.