Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Edytowałem trochę ocenę z 10 na 8 ponieważ ochłonąłem po zadyszce jaką spowodował "nowy" wiedźmin.
Darujmy sobie czy Sapkowski powinien pisać prequel, interquel, czy był to tylko skok na kasę spowodowany zainteresowaniem wokół gry W3 itd. Dla mnie może pisać takie opowiadania co rok. I tak kupię i z chęcią przeczytam. Ale... do Sagi ma się nijak. Pamiętacie Bożych bojowników? Mi za drugim razem dopiero się ta trylogia spodobała. Żmiję uważam za pospolite czytadło, które pan Andrzej napisał na kacu lewą ręką i zapomniał dać edytorowi przed posłaniem do druku. Dlatego obawiałem się o "nowego" Wiedźmina.
W sumie niepotrzebnie. Autor sprawia wrażenie, że musi się wbić w dawny styl i idzie mu to powoli ale daje radę się rozkręcić. Książkę "Się czyta". Nie ma jakoś nowych postaci, które zapadną w pamięć, są nowe, owszem oryginalne indywidua i starzy znajomi. Wszystko jednak przyblakłe, nie ma takiego polotu świeżości....
Zadaję sobie pytanie, czy to jednak my nie chcielibyśmy czegoś zbyt wyśrubowanego? Czy to autor zastał się ze swoją formą? Jakkolwiek by na to nie patrzeć każdy kto zna Geralta przeczytać powinien. I tak bije niektóre czytała sci-fi czy fant na głowę ale też ustępuje pola innym. Bardziej nawet od zwięzłego tomiszcza wolałbym krótkie opowiadania jak w Mieczu Przeznaczenia i Ostatnim Życzeniu. Ale na poziomie ASa sprzed niemal 20 lat.

Edytowałem trochę ocenę z 10 na 8 ponieważ ochłonąłem po zadyszce jaką spowodował "nowy" wiedźmin.
Darujmy sobie czy Sapkowski powinien pisać prequel, interquel, czy był to tylko skok na kasę spowodowany zainteresowaniem wokół gry W3 itd. Dla mnie może pisać takie opowiadania co rok. I tak kupię i z chęcią przeczytam. Ale... do Sagi ma się nijak. Pamiętacie Bożych...

Niestety moja opinia jest "skażona" filmem, który wprost uwielbiam.
Ponieważ uważam, że ekranizacja dorównuje (jeśli nawet nie przewyższa?) wersji papierowej. Oczywiście nie jest ona wierna i w sumie dobrze, bo w książce mamy jeszcze całkiem sporo śmiesznych wydarzeń, które sprawią, że nieźle się uśmiejemy.
Dla tych, którzy nie widzieli filmu polecam najpierw przeczytać książkę, tym, którzy obejrzeli - polecam przeczytać książkę. Jest to kawał solidnej literatury, która z uśmiechem* na ustach pokazuje realia zaboru autro-węgierskiego z końca wojny. * - zdarzają się również chwile refleksji.
Dodatkowo ciekawym smaczkiem w książce było coś co zostało później wykorzystane w filmie "Jak rozpętałem II WŚ" :)

Niestety moja opinia jest "skażona" filmem, który wprost uwielbiam.
Ponieważ uważam, że ekranizacja dorównuje (jeśli nawet nie przewyższa?) wersji papierowej. Oczywiście nie jest ona wierna i w sumie dobrze, bo w książce mamy jeszcze całkiem sporo śmiesznych wydarzeń, które sprawią, że nieźle się uśmiejemy.
Dla tych, którzy nie widzieli filmu polecam najpierw przeczytać...

Dan Simmons przyzwyczaił mnie do oryginalnych, wciągających i niestandardowych historii, czasem nieco dłużących się ale nie w taki sposób aby czytelnika zniechęcić. Tak więc po ukończonej tetralogii Hyperiona i Terrorze z chęcią rzuciłem się na Drooda.
Sposób narracji daje nam możliwość "oglądania" XIX wiecznego Londynu z perspektywy przyjaciela Dickensa, również pisarza. Jest to ewidentna zaleta na tle przyszłych wad. Tytułowy Drood to swego rodzaju indywiduum, o którego realności nie jesteśmy do końca pewni. Dowiadujemy się o nim jakiejś drobnostki raz na kilkadziesiąt stron poprzetykanych gęsto ględzeniem (inaczej nie mogę tego nazwać) głównego bohatera pana Collinsa i na samym końcu okazuje się, że być może to wszystko to tylko jeden wielki humbug. A narrator ględzi dużo i smętnie. Nie umniejszam tu Simmonsowi, który musiał nieźle się natrudzić przedstawiając nam realne historyczne wydarzenia. Tylko dlaczego upycha je w niemal 800 stronicowym tomiszczu swojej książki? Gdybym chciał zaznajomić się z biografią Dickensa to sięgnąłbym właśnie po nią. Gdybym chciał posłuchać ględzenia zatwardziałego kawalera-marudy z podagrą (jeszcze uzależnionego od opium i laudanum) to pojechałbym do domu starców. Połowa książki to "marudzenie". 400 stron aż nadto starczyłoby aby opowiedzieć tą historię, która tak naprawdę nie kończy się w oczywisty sposób bo nie wiemy, czy Drood był tylko wytworem wyobraźni naćpanego i zahipnotyzowanego Collinsa (bo jego laudanowo-opiumowe haje mogą tłumaczyć wszystko co przeżył - a niestety nie tłumaczą, czego nie lubię w książkach; choćby to "coś" na schodach?) czy naprawdę istniał. Oczywiście takie otwarte zakończenie może się podobać ale nie mnie.
Jedna z nielicznych zalet to pewnie taka, że jeżeli komuś książka się podobała na pewno sięgnie po dzieła Dickensa i/lub Collinsa. Mnie niestety skutecznie to zniechęciło.

Dan Simmons przyzwyczaił mnie do oryginalnych, wciągających i niestandardowych historii, czasem nieco dłużących się ale nie w taki sposób aby czytelnika zniechęcić. Tak więc po ukończonej tetralogii Hyperiona i Terrorze z chęcią rzuciłem się na Drooda.
Sposób narracji daje nam możliwość "oglądania" XIX wiecznego Londynu z perspektywy przyjaciela Dickensa, również pisarza....