Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Studium smrodu i brudu.

Studium smrodu i brudu.

Dlaczego wszędzie jest pisane o nieudanej próbie samobójczej skoro żadnej próby nie było, a jedynie myśli o tym?

Dlaczego wszędzie jest pisane o nieudanej próbie samobójczej skoro żadnej próby nie było, a jedynie myśli o tym?

To zła książka. Na wielu płaszczyznach. Czytanie jej jest jak brnięcie przez cuchnące bagno, zakopywanie się w nim coraz głębiej i głębiej aż brakuje powietrza i ma się ochotę uciekać. Przyznam bez bicia, że ja uciekłam, nie wytrzymałam do końca przeprawy. A zdarza mi się to bardzo rzadko.
Po pierwsze styl bardzo mnie zawiódł, choć wyczuwam w tym winę tłumacza. Załamały mnie błędy ortograficzne ("skarzony" teren) i pozjadane literki. Język pozostawia wiele do życzenia - jest prosty, coby nie rzecz prostacki, nudny, pełen psujących i tak wątły klimat słów. Co chwila "kurna", "ożeż w mordę", cały tekst taki silnie nacechowany. Non stop używane są te same wyrażenia jedynie lekko zmienione, a powtórzenia męczą. Ma się dosyć, nawet pomimo, że na początku szybko mi się czytało.
Postaci nie da się lubić, zachowują się jak dzieci albo na odwrót - wielkie badassy, targają nimi dzikie emocje, brakuje strasznie jakiegoś rozsądku... Główny bohater to w ogóle hit. Chyba miał wyjść godny respektu i strachu przywódca, ale naprawdę to nie jest to. Czytanie, jak bardzo chce każdego kopnąć w dupę, ciągle narzeka i ma rozterki niczym nastolatka w gimnazjum przyjemnością ni jest. Tak, wepchnięto tu trójkącik miłosny, na miarę zmierzchowego.
Fabuła nie porwała, tajemnica nie została skonstruowana tak, żeby nad nią główkować. Wszystko pogrążone w chaosie. Ale chaos może być dobrze napisany i źle. Tu akurat wydarzenia mieszały się w papkę, narracja przeskakiwała z czasu przeszłego do teraźniejszego, nie wiadomo o co chodzi, sny mieszają się z rzeczywistością.
Nie polecam nikomu. Jedna gwiazdka więcej za sam fakt, że naprawdę uwielbiam postapokaliptyczną scenerię i niektóre fragmenty mi się podobały.

To zła książka. Na wielu płaszczyznach. Czytanie jej jest jak brnięcie przez cuchnące bagno, zakopywanie się w nim coraz głębiej i głębiej aż brakuje powietrza i ma się ochotę uciekać. Przyznam bez bicia, że ja uciekłam, nie wytrzymałam do końca przeprawy. A zdarza mi się to bardzo rzadko.
Po pierwsze styl bardzo mnie zawiódł, choć wyczuwam w tym winę tłumacza. Załamały...