Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie byłem miłośnikiem opowiadań. Zawsze lubiłem przywiązać się do bohaterów, utożsamić z nimi, wczuć w historię, poznać świat, w którym toczy się przygoda. Nie mogłem tu tego doświadczyć, jednak uważam to za miłą i przyjemną odskocznie od długich i ciężkich historii. Mimo rozmiaru takiego opowiadania okazuje się, że można przedstawić ciekawą historię. Nie brakuje tu fantasy, science-fiction, oraz ubarwionej "szarej rzeczywistości". Wszystkie opowiadania różnią się od siebie, miejsce w tym zbiorze znalazła nawet historia z świata "Czarnego Maga", co wielu miłośnikom owej serii do gustu z pewnością przypadnie. Jednakże pozostałe opowiadania również zasługują na uwagę, każde jest zgoła inne od poprzedniego, historia, narracja, bohaterowie. Uważam, że jest to pozycja z pewnością obowiązkowa dla każdego fana Trudi Canavan, ale i dla tych, którzy za "fantastyką" nie przepadają, lub przygodę z nią chcą dopiero zacząć : )

Nigdy nie byłem miłośnikiem opowiadań. Zawsze lubiłem przywiązać się do bohaterów, utożsamić z nimi, wczuć w historię, poznać świat, w którym toczy się przygoda. Nie mogłem tu tego doświadczyć, jednak uważam to za miłą i przyjemną odskocznie od długich i ciężkich historii. Mimo rozmiaru takiego opowiadania okazuje się, że można przedstawić ciekawą historię. Nie brakuje tu...

Nie wyobrażałem sobie, że można się wzruszyć na widok książki. Byłem w błędzie. Zwiadowcy są ze mną od kilku ładnych lat i kiedy zobaczyłem kolejny tom przygód członków elitarnego korpusu, po prostu mnie zamurowało. Już po części pogodziłem się, że na początku dziesiąty, później jedenasty tom miał być ostatnim. Przejdźmy jednak do rzeczy. Czy warto sięgnąć po te książkę? Zdecydowanie tak. Czy nie jest to "odgrzewany kotlet", historia kontynuowana na siłę? Zdecydowanie nie!!! Każdy z was pewnie chciałby zapomnieć swoją ulubioną książkę, aby móc przeczytać ją jeszcze raz. Zdecydowanie najlepszą częścią zwiadowców (według mnie) był opis szkolenia młodego Willa w "Ruinach Gorlanu"(nie umniejszając oczywiście reszcie). Nie mogła mi się ta część nie spodobać, kiedy to tym razem, nasz stary przyjaciel zajął miejsce Halta. Co zabawniejsze w każdej części widać było jak pod wpływem starszego legendarnego mentora Will Treaty przejmował od niego coraz więcej cech, oraz zachowań nie zdając sobie z tego sprawy. Większość z was z pewnością uśmiała się po pachy czytając przekomarzania zwiadowców, cięte riposty, czy trafne uwagi. W tej części podobieństw jest jeszcze więcej, a nasz bohater nawet to dostrzega. No i... może na tym zakończę, by nie zdradzić niczego co zepsułoby przyjemność sięgnięcia po ten tytuł. Zdecydowanie polecam i czekam na kolejny tom, gdyż na "Królewskim Zwiadowcy" zapewne się nie skończy.

Nie wyobrażałem sobie, że można się wzruszyć na widok książki. Byłem w błędzie. Zwiadowcy są ze mną od kilku ładnych lat i kiedy zobaczyłem kolejny tom przygód członków elitarnego korpusu, po prostu mnie zamurowało. Już po części pogodziłem się, że na początku dziesiąty, później jedenasty tom miał być ostatnim. Przejdźmy jednak do rzeczy. Czy warto sięgnąć po te książkę?...

Zwiadowcy z pewnością ciężko będzie mi się z nimi rozstać, a kolejne dzieło pana Flanagana nie ułatwiło mi tego zadania. Pierwszy tom trafił do mnie w prezencie. Kiedy czytałem drugi modliłem się tylko aby Halt nie dogonił Willa, bo to mogłoby być równoznaczne z koniec opowieści o elitarnym korpusie. Nawet sobie nie potraficie wyobrazić jaką ulgę poczułem, gdy jednak nasz bohater został uprowadzony przez harde morskie wilki. W oczekiwaniu na trzecią część przygód bohaterów z Araluenu sprawdziłem ile części ma zamiar napisać autor. Okazało się, że 10 (wtedy jeszcze 10), jednak książka za książką zbliżaliśmy się do tomu 10. Nie napawało mnie to zbytnim optymizmem, zdawałem sobie sprawę, że zbliża się czas gdy będę musiał się pożegnać z Willem, Haltem, Alyss, Horacem i wieloma innymi postaciami. Nastroju nie poprawiła mi zbytnio wieść o tomie 11 który jest zbiorem opowiadań (a bardzo lubię takie zbiory), wyglądało, ze autor chce zakończyć serie. Jednak jako wielki fan serii nie mogłem po nią nie sięgnąć... i dzięki bogu. Tak jak każda jej poprzedniczka i ta część jest wspaniała. Luźne historie związane z naszymi bohaterami, humor i oczywiście elitarny korpus królestwa Araluenu to zabójcza mieszanka. Na zakończenie dodam, że spora ilość ludzi uważa mnie pewnie za niespełna rozumu, widząc mnie w empiku nad dwunastym tomem "Zwiadowców" ze łzami szczęścia w oczach. Nie tylko z powodu wydania kolejnych przygód, ale i zapowiedzi tomu trzynastego na pierwszej stronie.

Polecam te serie każdemu niezależnie od wieku i zainteresowań. Uwierzcie mi jest uzależniające jak ziele cieplaka, jeżeli zaczniecie nie będziecie mogli przestać, pytanie co się stanie kiedy w końcu seria się zakończy...? Zapewne powstaną ośrodki odwykowe.

Zwiadowcy z pewnością ciężko będzie mi się z nimi rozstać, a kolejne dzieło pana Flanagana nie ułatwiło mi tego zadania. Pierwszy tom trafił do mnie w prezencie. Kiedy czytałem drugi modliłem się tylko aby Halt nie dogonił Willa, bo to mogłoby być równoznaczne z koniec opowieści o elitarnym korpusie. Nawet sobie nie potraficie wyobrazić jaką ulgę poczułem, gdy jednak nasz...