Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To co najbardziej lubię w kryminałach - nigdy nie robi się nudno.
W "Osaczonych" autor doskonale podtrzymuje akcję: gdy powolutku zaczynałam się nudzić.. bum! Jakiś nowy wątek, poszlakę, informację bądź wyjaśnienie problemu. Więc czytało się doskonale :)
Bohaterowie mogliby być bardziej dopracowani, niektóre związki bardziej wyjaśnione.. Ale nie jest źle, podoba mi się to, że jest ich tak wielu i są dość różnorodni.
Szokujące zakończenie oczywiście, choć pewnie można było się go w jakiś szalony sposób domyślić ;)
Bardzo przystępny język moim zdaniem choć może trochę ZA potoczny. Ale autor nie bał się używać słów typowych dla danej postaci, co bardzo cenię.
Kilka niedociągnięć, ale porządny wciągający kryminał z wątkiem psychologicznym :)

To co najbardziej lubię w kryminałach - nigdy nie robi się nudno.
W "Osaczonych" autor doskonale podtrzymuje akcję: gdy powolutku zaczynałam się nudzić.. bum! Jakiś nowy wątek, poszlakę, informację bądź wyjaśnienie problemu. Więc czytało się doskonale :)
Bohaterowie mogliby być bardziej dopracowani, niektóre związki bardziej wyjaśnione.. Ale nie jest źle, podoba mi się to,...

Przed ostatnimi rozdziałami miałam ułożone kilka zdań o książce, ale .. cóż, potem dokończyłam czytać ;)
Kłamstwem byłoby napisać, że się nie nudziłam. Nudziłam i to bardzo w pewnym momencie, chciałam jak najszybciej dobić do końca i zacząć żyć czymś innym. Taa, udała się tylko jedna rzecz.
Dobra, bo zaczynam się rozpisywać właściwie o niczym :D
Warto przeczytać te 200 stron (które mnie troszeczkę wynudziły) dla choćby samych refleksji i pięknych myśli w ostatniej części książki. A tych wiele, bo wypisałam sobie 11 cytatów :)
Ojejku, po prostu to trzeba przeczytać, nawet tylko dlatego, by poznać zakończenie tej niezwykłej opowieści o Chicago - zrozumieć dlaczego powstały frakcje, kim są Niezgodni i co znajduje się za murami miasta. Niestety to co zaproponowała autorka nie zadowala mnie do końca, czuję niedosyt i nie rozumiem wszystkiego.. Ale zobaczymy czy nie czekają nas jakieś dodatkowe wyjaśnienia ;)
Dobra.. trzeba pisać o czymś konkretnym. Fourtris <3 <4 <3
Na pewno nie mogę przyczepić się do bohaterów, którzy moim zdaniem są ciekawi i zachowują się naturalnie oraz cudownie :* Mogliby pewnie być jeszcze bardziej wyraziści, ale to tam :D
No i końcówka.. matko, ale się popłakałam.. A potem chodziłam jakieś 4 godziny myśląc tylko o tej książce. A miewam tak rzadko, więc to świadczy o super lekturze ;)
Koniec!! Co mogę powiedzieć o tej trylogii? Na pewno to, że nauczyła mnie odwagi. Jestem tego pewna, a przynajmniej tego jak kontrolować strach, "jak iść mimo wszystko". Nigdy nie zapomnę manifestu Nieustraszonych, a nawet Prawych czy Erudytów. Były - są - to piękne słowa, mobilizujące do tego by być Niezgodnymi łączącymi w sobie cechy wszystkich frakcji. Ale "Wierna" pokazała także, że to nie frakcje, testy, ludzie rządzący, sytuacje pokazują kim jesteśmy - robią to nasze wybory, miłość, przyjaźń, gotowość do poświęceń..
Oj czytajcie książkę zamiast moich wymysłów!
Pozdrawiam :*
NA

Przed ostatnimi rozdziałami miałam ułożone kilka zdań o książce, ale .. cóż, potem dokończyłam czytać ;)
Kłamstwem byłoby napisać, że się nie nudziłam. Nudziłam i to bardzo w pewnym momencie, chciałam jak najszybciej dobić do końca i zacząć żyć czymś innym. Taa, udała się tylko jedna rzecz.
Dobra, bo zaczynam się rozpisywać właściwie o niczym :D
Warto przeczytać te 200...

Po przeczytaniu czuję niedosyt. Niby książka była cudowna, zabawna, pełna akcji i po prostu przyjemna, ale jednak nie pochłonęła mnie całkowicie tak jak 1. część. Fabuła, motyw Garou, zagadka, wszystko przemyślane, dobrze wprowadzone i porządne. Ale jednak oczekiwałam.. więcej.
A tam! Sama nie wiem co ja wygaduję! Skupmy się na zaletach! A tych w powieści nie mało.
Pomijając te, o których już wspominałam (mianowicie humor, akcja..) zwrócę szczególną uwagę na jeden prosty element. Bohaterowie! Tak, cudowne owce z Glennkill są stworzone idealnie! Zachowały swoją świeżość i sympatyczność z poprzedniej historii i teraz tylko rozwijały swoje unikatowe cechy. Dla mnie bomba, mówiąc najzwyczajniej w świecie ;) Całe stado (razem z moją ukochaną Zorą na czele) zapada w pamięć (niczym u Białego Wieloryba) i.. po prostu tkwi tam, a ja żyjąc sobie normalnie z dnia na dzień, momentami przypominam sobie puszyste runo Chmurki albo bieg Bystrej bądź odwagę Otella.. I jakoś tak weselej i cieplej na sercu ;)
Już tylko ten jeden powód wystarcza, by znów sięgnąć po opowieść o stadzie George'a/Rebeki. A to, że nie wciągnęło mnie i momentami czytałam "aby" jest raczej nieistotne. Dużo ważniejsze jest to, że zdarzały się momenty, gdy szeptałam przerażona lub zaskoczona "co??" prosto w kartki "Triumfu owiec".

Po przeczytaniu czuję niedosyt. Niby książka była cudowna, zabawna, pełna akcji i po prostu przyjemna, ale jednak nie pochłonęła mnie całkowicie tak jak 1. część. Fabuła, motyw Garou, zagadka, wszystko przemyślane, dobrze wprowadzone i porządne. Ale jednak oczekiwałam.. więcej.
A tam! Sama nie wiem co ja wygaduję! Skupmy się na zaletach! A tych w powieści nie mało....