Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamiętam, jak niespełna dwa lata temu sięgnęłam po „Nigdziebądź Wyd.7”. Była to druga powieść tego autora z jaką przyszło mi się zmierzyć. Do dzisiaj pamiętam, że czułam pewien niedosyt po zakończeniu tej lektury. Brakowało mi pewnych istotnych elementów, które mogłyby zwieńczyć całą tą opowieść. I w końcu się doczekałam! Wydawnictwo Mag postanowiło po raz ósmy wydać „Nigdziebądź”, lecz tym razem jest to wersja preferowana przez samego autora, czyli znalazło się tam kilka rzeczy, których zabrakło w poprzednich wydaniach. Czym prędzej zamówiłam książkę i ponownie zanurzyłam się w Gaimanowski świat.

Richard Mayhew prowadzi zwyczajne, dość nudne życie. W końcu wyjeżdża do Londynu, gdzie jego ponury los diametralnie się zmienia – oświadcza się pięknej Jessice, którą poznał we Francji, a kariera zaczyna nabierać tempa. Jednak jego szczęście nie trwa długo. Przed restauracją do której udaje się wraz z Jessicą, nagle spostrzega krwawiącą dziewczynę w łachmanach. Nie zważając na protesty narzeczonej, zabiera nieznajomą do swojego mieszkania. I od tej pory całe jego życie zaczyna stopniowo przechodzić drastyczną transformację.

Sam opis to jest tylko wierzchołek góry lodowej. Podczas podróży Richarda po alternatywnym świecie zwanym Londynem Pod, napotykamy na wielu różnych ludzi, dziwne stworzenia, rasy i szczeliny czasowe. W jednej chwili spacerujemy chodnikiem po jednej z głównych ulic miasta, a już w kolejnej znajdujemy się w podziemnych kanałach, gdzie za każdym rogiem czai się niebezpieczeństwo. Ten pełen magii alternatywny świat czaruje i zachwyca pod każdym względem. Dlatego najbardziej przypadł mi do gust, aniżeli znany mi Londyn, wiecznie szary i zamglony.

Neil Gaiman już nieraz udowodnił, że potrafi świetnie wykreować swoich bohaterów. Główny bohater jest taki sam jak jego życie – nudny, miałki i nieinteresujący. I w sumie przez większą część powieści taki właśnie pozostaje. Natomiast dziewczynę, którą uratował Richard – Drzwi (ang. Door) nigdy pisarzowi nie daruję. Pomimo iż występuje naprawdę rzadko (duży minus, ponieważ autor zmarnował potencjał ciekawie zapowiadającego się charakteru), to nie wnosi zupełnie niczego. Jest jakby tłem do rozgrywającej się historii. A szkoda, bo mogłaby uczynić książkę jeszcze bardziej ciekawą. Wiem, że Gaimana stać na coś więcej. Widać to chociażby w odzwierciedleniu charakterów Pana Croupa, Pana Vandemara czy Markiza de Carabasa. Są to nad wyraz oryginalne postacie, z poczuciem humor, które na każdym kroku udowadniają swoje uwielbienie do groteski. Moim zdaniem, to właśnie one zawładnęły całą powieścią

Na koniec o samym ósmym już wydaniu „Nigdziebądź”.

Jest to już ósme z kolei wydanie książki (powtórzę) preferowane przez samego autora. Powieść została wzbogacona o nowy wstęp i opowiadanie „O tym jak markiz odzyskał swój płaszcz”, które skutecznie wzbogacają całą historię. Zaś okładka zaprojektowana przez Darka Crayona wygląda fenomenalnie, chociaż główny napis jest nieco nieczytelny. Mamy również dodatek w postaci przyczepionej do książki materiałowej zakładki. Jednak na ogromny minus zasługuje brak obrazków, które pojawiły się we wcześniejszym wydaniu, a w tym ich po prostu zabrakło. Nowi czytelnicy dużą na tym stracą, gdyż były one pięknym uzupełnieniem opowiadanej nam przez pisarza historii.

Podsumowując cały ten wywód. Książkę jak najbardziej polecam, ale radzę zacząć od innych powieści Gaimana. Bez znajomości stylu autora, ta powieść może nieco odstraszyć od sięgnięcia po inne jego dzieła. A naprawdę warto zapoznać się z twórczością tego pisarza, ponieważ tworzy on przepiękne historie, w której tkwi magia utkana ze słów.

Pamiętam, jak niespełna dwa lata temu sięgnęłam po „Nigdziebądź Wyd.7”. Była to druga powieść tego autora z jaką przyszło mi się zmierzyć. Do dzisiaj pamiętam, że czułam pewien niedosyt po zakończeniu tej lektury. Brakowało mi pewnych istotnych elementów, które mogłyby zwieńczyć całą tą opowieść. I w końcu się doczekałam! Wydawnictwo Mag postanowiło po raz ósmy wydać...