Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, która, stojąc na półce rodziców, przyciągała moją uwagę, zanim jeszcze nauczyłam się czytać. Kiedy już posiadłam tę cenną umiejętność, zaczęłam sięgać do niej regularnie, na początku po kryjomu, bo zdawała mi się zionąć jakąś tajemnicą i nie być przeznaczona dla mnie. Później, we wczesnonastoletnim okresie fascynacji wszystkim co głośne, długowłose i opatrzone magiczną etykietką "rock", stała się dla mnie biblią. A teraz - niezawodnym biletem w sentyment.

Książka, która, stojąc na półce rodziców, przyciągała moją uwagę, zanim jeszcze nauczyłam się czytać. Kiedy już posiadłam tę cenną umiejętność, zaczęłam sięgać do niej regularnie, na początku po kryjomu, bo zdawała mi się zionąć jakąś tajemnicą i nie być przeznaczona dla mnie. Później, we wczesnonastoletnim okresie fascynacji wszystkim co głośne, długowłose i opatrzone...

Podejrzewam, że dla osoby, która nigdy nie miała do czynienia z fantastyką naukową, „pierwszy kontakt” ma wielkie szanse być tym nieudanym. Jeśli potencjalny czytelnik sięgnie po powieść zbyt ciężką, mocno naukową, przesyconą ciężkostrawnymi terminami, a w dodatku śmiertelnie poważną – niezależnie od wartości utworu może sparzyć się i zniechęcić do tego podgatunku fantastyki.

Pomimo tego że „Gra Endera” moim pierwszym spotkaniem ze science fiction nie jest (choć jednym z pierwszych już owszem), to myślę że śmiało na taki mogłaby się nadawać.

Ender Wiggin to sześcioletni, niezwykle utalentowany chłopiec o ilorazie inteligencji znacznie przekraczający ten przeciętnie spotykany u innych ludzi. W obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa zagrażającego Ziemi, zostaje wytypowany do szkolenia mającego przygotować go do objęcia stanowiska dowódcy w starciu z Robalami – nieobliczalnymi stworzeniami z Kosmosu, które uprzednio dwukrotnie dokonały inwazji na Planetę Ludzi.

Na początku lektury niektórych wymagających czytelników irytować może „syndrom genialnego dziecka”, jaki łatwo zdiagnozować u Endera – niemal każdy pomysł, na jaki chłopiec wpadnie, jest tym trafnym, każda strategia, jaką stosuje – skuteczną, a każda gra – zwyciężoną. Jednak po jakimś czasie można zorientować się, że prawdziwe problemy, na które napotyka niespełna dziesięcioletnie dziecko, to te zupełnie odmiennej natury. Łatwo bowiem wyobrazić sobie, że genialny sześcio- czy siedmiolatek całkowicie oderwany od rodziny, przyjaciół, a przede wszystkim zwyczajnego, ziemskiego środowiska – nawet odnosząc pasmo sukcesów życiu szkolnym – nie prowadzi życia które stanowiło by dla niego apogeum szczęścia.

Powieść wydaje się być stworzoną dla tych, których nudzą rozwlekłe opisy i leniwie tocząca się akcja. Zanim bowiem zorientujemy się, że w powieści minął dzień lub nawet tydzień, okazuje się, że nasz bohater zdobył już kilkumiesięczne doświadczenie w Szkole Bojowej, a niedługo później Valentine, siostra Endera, obchodzi na Ziemi jego kolejne urodziny. Mamy więc do czynienia z autorem nie lubiącym lania wody i skupiania się na nieistotnych sytuacjach i szczegółach. Razem z kilkuletnim chłopcem pędzimy przez szkolenie w, nomen omen, kosmicznym tempie.

Podobnie jest z językiem utworu – nie nastręcza on czytelnikowi żadnych trudności, pozwala na swobodne brnięcie przez kartki w każdej niemal sytuacji – sama pierwsze 100 stron „Gry...” pokonałam z przyjemnością podczas dwu-trzygodzinnej podróży busem.


Taką jest więc ta książka – lekką, nieskomplikowaną, niepozbawioną jednak pewnej powagi i refleksji. Smaczkiem może być fakt, że była ona pisana w latach 80, kiedy mapa Europy wyglądała zupełnie inaczej niż dzisiaj - oprócz wizji przyszłości mamy więc też wyobrażenie tego, jak świat mógłby wyglądać, gdyby nie przemiany przełomu lat 80 i 90. A choć mam wrażenie, że przeczytawszy ją kilka lat wcześniej, w wieku nastoletnim, mogłabym czerpać z niej nieco więcej rozrywki, to nawet teraz świetnie nadaje się na sprawiającą dużo przyjemności lekturę.

Podejrzewam, że dla osoby, która nigdy nie miała do czynienia z fantastyką naukową, „pierwszy kontakt” ma wielkie szanse być tym nieudanym. Jeśli potencjalny czytelnik sięgnie po powieść zbyt ciężką, mocno naukową, przesyconą ciężkostrawnymi terminami, a w dodatku śmiertelnie poważną – niezależnie od wartości utworu może sparzyć się i zniechęcić do tego podgatunku...

Jedna z tych książek, które odznaczyły się w moim dzieciństwie tak mocno, że do tej pory, choć nie pamiętam już fabuły, potrafię sobie przypomnieć jakąś magię, którą we mnie zostawiły.
Pamiętam, że podobała mi się niesamowicie i zawsze pragnęłam przeczytać ją po raz kolejny. A teraz, kiedy przypadkiem natknęłam się na nią w antykwariacie, na to stare, urokliwe, niefilmowe wydanie - boje się ją otworzyć, żeby czar nie prysł:)

Jedna z tych książek, które odznaczyły się w moim dzieciństwie tak mocno, że do tej pory, choć nie pamiętam już fabuły, potrafię sobie przypomnieć jakąś magię, którą we mnie zostawiły.
Pamiętam, że podobała mi się niesamowicie i zawsze pragnęłam przeczytać ją po raz kolejny. A teraz, kiedy przypadkiem natknęłam się na nią w antykwariacie, na to stare, urokliwe, niefilmowe...